"Ben hep kandım." dedi ve devam etti. " Çünkü; güvendiğim insanlara inanmayı seçtim, aslında kanan ben değil onlardı. Çünkü; kazandıklarını zannettikleri zaferlerde, kaybettikleri beni farketmeleri çok zaman almadı. "
Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
Hulyâ gibi yalnız gezinenler köye indi,
Ben kaldım, uzaklarda günün sesleri dindi,
Gönlümle, hayâlet gibi, ben kaldım o yerde.
Yahya Kemal Beyatlı
Uzun zaman oldu insanlardan uzaklaşalı. Değil mi ki insan hep döner kaçtığı yere, bende döndüm kendi içime. Ne çok boşluk varmış yüreğimde ve ben hiç birini dolduramamışım. Hafızamdan değilde gönlümden silinmeye başladı hep inanarak baktığım yüzler ama yine de içimde haylaz bir çocuk tüm yaşadıklarıma inat güneşle dans etmek istiyor. Kendine hayatın içinde bir yer arayıp, sevinçlerin ucundan tatmak istiyor.
İnsan ne zaman kaybeder?
" Oysa beni sevenlerimden koruyun, düşmanlarımla nasıl olsa baş ederim dememiş miydi bir düşünür? " Demiş Ahmet Ümit.
İnsan sadece sevdiklerinin gerçek yüzleriyle tanışınca kaybeder. Uğrunda savaştığı her neyse onu kaybetmekten çok, aslında hiç kazanmadığı sevdiklerini kaybetmek acıtıyormuş canını.
Varlıkları sahte, yokluklarındaki acı ise gerçek.
İnsan en çok kendine döner bu hayatta, gidecek yeri olmadığından değil, içinde artık güvene yer kalmadığından.
Bazı yolların sonu, başından daha karanlıkmış ve insanın tek yol gösteren ışığı sadece kendisiymiş.