Köşe yazılarımızdan anlam ve mana çıkartan, üstüne alınan, üstünden kaçan, sağından çekiştirip, solundan çekiştirip, içindekini dökenlerin yorumlarını okusanız, bir daha yazı yazmayı bırakın, kafanızı camdan dışarı çıkartıp, sokağınıza bile bakmazsınız.
Gazetecilik mesleğini zor ve sorunlu olan kısmı bu. Gazetecilere zor ve sorunlu gelen kısmı da bu.
Bizler bildiklerimizi yazmadan asla geri duramayız.
Çünkü yazmak bizim işimiz.
Bizler duyduklarımızı konuşmaktan asla geri durmayız.
Çünkü konuşmak da bizim işimiz.
Gazeteci dediğin yazamıyorsa, konuşamıyorsa, zaten gazetecilik yapıyor da sayılmaz.
Gazeteci dediğinde bir konuyu bir kere yazar, bir konuyu muhatabıyla bir kere konuşur, bir daha o konuyu açmaz.
O kitabın, o sayfasını kapatır.
Okuduğundan, duyduğundan, bildiğinden kim ne dersi çıkartır, kendisine nasıl bir çeki düzen verir, doğruyu bulmakta, yanlıştan kaçmakta nasıl bir aksiyon gösterir, o da okuyan veya işitenin bileceği iş.
Bazen dost meclisinde şakayla laf üretenler olur, “Abi yazar, çizer. Valla bizi de bir yazar, bir çizer, görürüz dünyanın kaç bucak olduğunu.”
En çok sevdiğim cümle!
Bana gazeteci olduğumu, kendisine de insan gibi yaşamasını hatırlatan bir cümle.
Eğrin varsa, yamukluğun çoksa, boşa atıp doluyu tutturuyor, alinin külahını veliye giydiriyorsan, laf olsun torba dolsun diye konuşuyor, yazıyor, bir elin cebinde diğer elin belinde geziyorsan, gözlerin felfecir, sözlerin kırk bir yalansa, arkana bakmadan önündekini kovalıyor, önüne bakmadan arkadakini kolluyorsan, biraz ahlak yoksunu, biraz muhasebe eksikliği, biraz da mikser durumda oluyor, paraya bul, insana hor görüp, bir de bunları inkar ediyorsan, ‘gemim batıyor’, ‘suyum kaynıyor’, ‘bacam tütüyor’, haber olur muyum diye korkmana da gerek yok.
Yazamayız!
Konuşamayız!
Sütümüzü içer uyuruz!