Bazı yazılarıma ilginç yorumlar alıyorum, bazı yazılarımdan dolayı da ilginç cümleler duyuyorum.
Birazcık ciddiye alsam, yazmayı da bırakacağım, konuşmayı da!
Ege Üniversitesi İletişim Fakültesi’nin kapısından girdiğim yıllardan itibaren gazetecilik mesleğini kendime meslek olarak tercih ettim ve gazeteciliğin gereği neyse onu yapmaya da gayret gösterdim.
Doğru bildiklerimiz yazmaya, doğru bildiklerimizi de konuşmaya.
Yanlış yazıyorsam Hukuk orada!
Yanlış konuşuyorsam Hukuk orada!
Gazeteciler olarak bizlerin çok tehlikeli olduğumuz düşünülür.
Oysa tehlike olan bizim varlığımız değil, varlığınızın tehlikeli olmasıdır.
Bunu da bizim bilme ihtimalimiz olduğu için tehlikeliler için tehlikeli olduğumuz doğrudur.
Yargı alanında 30 yılı aşkın gazetecilik yapan birisi olarak şunu net olarak söyleyebilirim.
Ne başkanlar gördüm gözyaşları içinde duruşma salonların da ağlayan, ne kabadayılar gördüm jandarmaların arasında kıvranan, ne iş insanları gördüm parasıyla kendisini kurtaramayan, ne uzun saçlılar gördüm cazibesiyle cezaevinden çıkamayan!
Gazetecilik mesleğimi yürüttüğüm süreç içinde hakkımda yüzlerce dava açıldı ama Allah’a şükür ki, doğruları yazdığım için hiç şahsi olarak ceza aldığım bir durum olmadı.
Haber kaynağımı sormaya kanunen yetkisi olmayan hakimin önüne haberimin belgelerini koydum, kayıtlarını koydum ve ‘takdir mahkemenin’ dedim.
Hukuk niye yazıyorsun demez, hukuk niye konuşuyorsun de demez, hukuk ‘neye dayanarak yazdığını sorar, neyi bilerek konuştuğunu sorar.
Çünkü hukuk da bilir gazetecinin işi yazmaktır, konuşmaktır.
Siz doğru durun, doğru yapın, doğru yaşayın gazeteciye konu olmayan, malzeme olmayın, konuşulanı olmayın.
‘Sen doğru dur, eğri belasını bulun’ derler ya, siz doğru yaşayın, doğru yapın, doğru düşünün gazeteci bela olacağı yeri bulur!
Yazmayın!
Konuşmayın!
Gazetecilik yapmayın demeyin!