O sabah hastanelerin koridorları, acının ve çaresizliğin yankılandığı birer sessiz çığlığa dönüştü. Yıkıntıların arasından gelen, kan ter içinde kalmış sağlık çalışanları, enkazdan çıkartılan her can için umutla koşuyordu. Ama bazen umut yetmiyordu. Nabzı durmuş bir çocuğun elini sıktığında anlıyordu insan, tıbbın her şeye çare olmadığını.

O anları yaşayan her doktor, hemşire ve sağlık çalışanı, ellerinden kayan hayatları gördü. Bir annenin, beton yığınları arasından çıkartılan oğlunun başında çaresizce fısıldadığı son sözleri duydu. Bir çocuğun, titreyen sesiyle “Annem nerede?” diye sorduğunu işitti. Müdahale edemediğimiz, yetemediğimiz, gözyaşlarımızı içimize akıttığımız anlar oldu.

Hastanelerin morgları dolup taşarken, elimizde tuttuklarımız değil, kaybettiklerimiz vurdu en çok kalbimize. O gün biz sadece doktor, sadece hemşire, sadece sağlıkçı değildik. O gün biz de birer kardeş, birer evlat, birer anne-babaydık.

Biz kendi yakınlarımızı kaybederken başkalarını kurtarmak için canını hiçe sayanlar; içimizde göçük altında kalan binlerce insanın sessiz çığlığını duymaya devam ediyoruz.

Gidenlere rahmet olsun. Kalanlara sabır, güç, dayanma gücü versin hayat. Çünkü biz hâlâ o gün kaybettiğimiz her canın yasını tutuyoruz. Ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak…