'Uyu nolur geceleri, çok yoruyorsun kendini'' derdi,
Ama bilmiyordu uyutmayan beni onun derdi...
Gelse, dokunsa kalbime kalbiyle, o da emindi, her şey normale dönecekti...
Ama belki de istemiyordu, yada gururdu önündeki en büyük engeli...
Uyuyamadım hiç ondan sonra, geceler düşman değil dostum oldu. Koynuna aldı beni onun yerine, sabah gün ışığı karşımda, gözlerim uykusuzluktan değil, yorgunluktan kapandı çoğu gecenin sabahında. Ama ne izin verdi hayali, nede huzur onsuzluğun her gün yok sayılan yoklamasında. Sonra bir gün, yine uyumadığım gecelerden birinde, benden uzakta, düşündüm benim için ne diyeceğini. Kesinlikle emindim; ‘’uyu nolur, çok yorma kendini, sen uyumayınca, beni huzursuz ediyorsun’’ diyecekti. Hep iyi olmamı isteyecekti, mutlu, huzurlu ve onsuzluğa alışmış biri. Onsuz ayakta durmaya çalışan, mutlu görünen ama mutsuzluğu her halinden belli olan ve sevilmeyen ama unutulmayan biriydim onun tarafından. Ve tüm bunların müsebbibi o iken, düzeltecek, düzeltecek olanı da o ya, işte o çok koyuyor insana. Hani kanayan yaranın üzerini elinle kapatmaya çalışırsında, sargı bezi karşında durur, uzanıp almaya takatin bile olmaz, kanaya kanaya, veda edersin damarlarındaki kana, seni umursamayana. Yaranın merhemi, ilacı olduğunu bile bile kaçar senden, kendin düzel ister, onsuzluğu kolay sanır, atlatırsın der, sen güçlüsün der, tesellicin olur ondan sonra. Gönlünü bir başkasına açmanı bile söyler sana, hani der çivi çiviyi söker, bul birini ve unut artık beni…
Onaylamadığım tek fikriydi gitmek düşüncesi. Engel olamadım ve yelken açmak zorunda kaldım gidenin ardından, bitmeyen gecelerin sessizliğine. Şimdilerde o varlığını bırak sesi ile bile yok hayatımda, bir ben varım, birde benden hiç sıkılmayan gece…