Örülmüş her yanı, çelik duvarlar içinde insan.
Başka dünyalardan gelmiş baskın, lecli lisan.
Onbin kanun etrafında döner küçük çekirgenin.
Sıçrayışlar boşuna hak yok, düğün kemirgenin.
Tüm güzellikler doğaya inat dikenli telle çevrili.
Bir talan merasimi, el ele vermiş resmisi sivili.
Muşmula suratlı yarasalar, gündüz gece üleşir.
Ayıpları bağdata yol olur, temizleyemez teneşir.
Bir çocuk aç uyusa, utançtan sarsılır arş ve arz.
Avakado koyduklarım, moğollardan öte bir tarz.
Doymaz taba renk karınları, kızıl akbaba gözleri.
Dilleri yanmış fırıncı küreği, dalkavukça sözleri.
Kim düşünür, elleri nasırlı babanın acı yazgısını.
Kim bilir, güne uykusuz varan ananın kaygısını.
Sırça köşklerde, kamu malı semizleyen vaazcı.
Karıncalar deli gibi koşturur o hayat boyu sazcı.
Uyur insanlık, uyur hakikat, uyur belki bilgeler.
Açlık aman dinlemez, aç insanlık kanun deler.
Yeryüzü bütün canlılara yeter, artar bir harman.
İnsan olmak kolay, aslolan paylaşmaya varman.
Kurulur bir gün, hakikatin vicdan mahkemesi.
Önce o gelir, önce o konuşur, erdemin öz sesi.
Koca ömür beton, kağıt biriktirmek neye yarar.
Tüm varlığı istisnasız içine alacak varsa karar.
Yassal olmayan o yollardan girilmişse ambara.
Sizi kim savunacak mahkemede kart zampara.