17 yaşındayım. Yazmayı seviyorum, çizmeyi seviyorum. Öğretmenim geldi. “Derslerin başarılı, kendine yazık etme.” dedi.

18 yaşındayım... Sınav sonucum açıklanmış, kalbim gümbür gümbür. Nereyi kazandım, kaç yıllık, büyüyünce ne olacağım ?

İçimdeki heyecanı sürdürmeye çalışıyorum. Sınavlarıma deli gibi çalışıyorum. Peki, ben gerçekten ne olacağım?

Yıl 2016. Mezun olmuşum. Dereceyle hem de! Müthiş bir ortalama, yabancı dil, hatta çifte vatandaşlık...

Bir yıl daha geçmiş. İşsizim. Elimde diplomam. Onlarca sertifika. Teklif edilen, esnek çalışma saatleri, asgari ücret!

Sonra düşünmüşüm. Ne olur, nasıl olur? Bir iş kurmuşum. Nedir bu? “Girişimcilik” 3 yıl ekmeğini yemişim.

Para kazanmaksa asıl mesele, o kadar çok kazanmışım ki asıl mesleğimi unutmuşum.

O zaman neden mutsuzum?

Yazmışım... Yazdıkça, yeni hayallere dalmışım. Kim olduğumu, ne olduğumu bulmuşum. Meslek ne diye sorulduğunda, içindeki aşkı anlatır olmuşum. O gün bugündür yazıyormuşum. Yaşım 5 gün sonra 29. Tanıdığım kendime kavuşmam 11 yıl sürdü.

“YKS” açıklandı geçtiğimiz günlerde. Kimi öğrenci hayaline, kimisi ise nasibine düşene yerleşti. Sanıyorsunuz ki her şey tamam. Maalesef değil.

Girdiğiniz bölümlerde, öğrenirken “Bu beni mutlu ediyor mu?” diye düşünün. Kazanamadıysanız eğer “Ben gerçekten ne istiyorum? “ diye düşünün.

Gençler, henüz 18 yaşındasınız. Hayatın başındasınız. Mutlu olduğunuz işi bulmak için en şanslı çağınızdasınız. Biliyor musunuz? En zoru üniversiteyi kazanmak değil. En zoru kendinizi kazanmak. Nasıl mutlu olacağınzıı bulmak.

O yüzden, hepinize iyi şanslar!