Yazmaya başladığım ilk günden beri hep en iyi takipçim annemdi, önce ona okutur onun beğenisini alınca yayınlardım yazımı. Hiçbir yazıma olmamış demez hep teşvik ederdi daha çok yazmam için... Bazen gururla bazen gözyaşıyla beğenisini gösterirdi.

Bir ara yazmaya ara vermiştim "yazmalısın kendi kendine yaz varsın kimse okumasın ben okurum" derdi annem... Zaman zamanda  bir gün annenin de   mücadelesini yaz derdi. Hatta Medya Ege'ye  yazmaya başladığımda yine vurguladı beni ne zaman yazacaksın diye. Benim kalemimden kendisini mi merak ediyordu acaba? Ben de hep geçiştirir,  olur derdim. Anneler gününde yazmak vardı niyetimde. Nedense hep erteledim onun bu isteğini...

Şu an annem uzun ve ciddi bir ameliyatta. Bizde kardeşlerimle hastanede onun ameliyattan çıkmasını bekliyoruz. 

Onu düşünüyorum, bizler için yaptıklarını düşünüyorum...

38 yaşında 6 çocukla dul kaldığında bizler için yaptıklarını bir kez daha düşünüyorum...

Mücadelesini, hayat kavgasını, hakkını hiç bir zaman ödeyemeyeceğiz emeğini...

Anneliğini unuttu benim annem evin direği, babası oldu... O yüzden hep bir mesafemiz oldu onunla anne gibi değil sanki evin babası duruşuyla durdu hep yanımızda...

Bizlere ne çok şey öğrettin ne çok hakkın var üzerimizde annem...

Şükretmeyi, dik durmayı, kimseye boyun  eğmemeyi, vicdanlı olmayı, kul hakkı yememeyi bize hep sen öğrettin.

Ve bizim senden öğreneceğimiz daha ne çok şey  var anne...

Senin kadar güçlü olmayıda bize öğretmelisin. 

Sen olduğun için biz hala çocuğuz sen hep ol annem biz büyümeliyim...

Bu yazım sana bizler için yaptıkların için  bir kez daha teşekkür olsun,  dua olsun. 

Bir an önce sağlığına kavuş ve bu yazımı  oku yine gururlan yine gözyaşınla belli et beğendiğini...

İyi ki varsın, iyi ki bizim annemizsin hep ol Annem... Seni çok seviyoruz.