Dün 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı uzaktan takip ettim.

Dünün çocukları, bugünün büyüklerinin neler yaptıklarına, neler söylediklerini baktım.

Bugünün çocukları, yarının büyüklerinin neler yaptıklarına, neler söylediklerine, istediklerine de baktım.

Bayrak, vatan, millet sevgisi çok ama çok büyük ve bir o kadar da güzel.

Peki o bayrağın hep dalgalanması için, o vatanın her yaşanabilir olması için, o sevginin çoğalarak devam edebilmesi için neler yapıyoruz, yapmalıyız, bugünün büyükleri olarak asıl sorumluluğumuz o.

Bir günlük değil nefes aldığımız her günlük bir sorumluluk.

Geleceğin çocuklarına yaşayabilecekleri bir yeşil dünya bırakabiliyoruz muyuz düşünelim.

Geleceğin çocuklarına, dünyanın evrenselliğinden, kardeşliğinden, insanları sevmenin güzelliğinden bahsedip barış dolu bir dünya bırakabiliyor muyuz düşünülenim.

Geleceğin çocuklarına, renklerin arasında bir fark yok, cinslerin arasında bir fark yok, dillerin, dinlerin arasında bir fark yok, düşüncenin, düşünmenin arasında bir fark yok derken, onlara gerçekten birbirlerine sevebilecekleri bir dünya bırakıyor muyuz düşünelim.

Dün çocukların bayramıydı.

Bugün bayram yaptırdığımız çocukların geleceğini düşünme vaktimiz.

Herkes kapısını önünü süpürse dünya temiz kalır.

Herkes farkına vardığı, gördüğü bir çocuğa iyilik yapsa, o çocuğun içine sevgi ekse, o çocuk için toprağa bir fidan dikse bile bir adım yol almış olunur.

Çocuklarımızın çocuklarının da bayram yapabilmesi için bayram bilinci kadar sorumluğumuzu da bilmemiz şart.

Yoksa gün gelir bizim göremediğimiz ama bizim genimizden gelen dünyanın her yerinde yaşayan çocuklar, bir fanus içinde, birbirlerine nefretle bakarak nasıl hayatta nasıl kalacaklarını, nasıl yaşayacaklarını düşünürler.

Dünün çocukları şimdi çalışma zamanı!