Bazen gördükleriniz, anlatamadıklarınızı en iyi fotoğrafıdır.

İzmir’in ünlü spor mağazasına girdik. Dış kapının girişi muhteşem. Kapıda bekleyen güvenlik görevli ise gayet iri yarı ve gözü açık.

İçerde ilk karşılaştığınız kürsü,  müşteri karşılama yeri. İki genç insan, hem yol gösteriyor, hem yön gösteriyor.

Arkasında ise siyah zemin kaplı duvar ve üzerinde A4 kağıtı üzerine yazılmış ‘Bu işyerinde Asgari Ücret Uygulanmaktadır: 2 bin 20 TL.

Buraya kadar her şey gayet nizami ve gayet güzel.

Mağaza beş katlı bir binanın, her katında ayrı ayrı spora dair malzemelerin satıldığı alanlar var. Hangi spora ilgi duyuyorsanız, hangi spor malzemesini almayı istiyorsanız, kadın, erkek, çocuk fark etmeksizin o kata gitmeniz gerekiyor.

Bir de en üst kat var.

Outlet Katı. 

Üreticilerin stoklarını doğrudan halka satılan yer.

Diğer katlardaki spor malzemelerinden farkı, burada satılan ürünler biraz daha indirimli. Son satış katı. Burada satıldı, satıldı. Satılmadı fabrikaya geri dönecek malzemeler.

Kat Outlet katı, aldın aldın, almadın gidecek katı ama fiyatların aşağı katlardan pek de bir farkı yok. Aşağıda 1500 TL olan ayakkabı, orada Bin TL.  Aşağıda 800 TL olan ayakkabı orada 500 TL.

Alt katlarda almadığınızı,  üst katlarda almanız ne mümkün siz düşünün.

Burada dikkatimi çeken fiyatlara bakıp ne alırsınız, alamazsınız değil.

Giriş kapısında gördüğüm A4 kağıdı ve üzerinde yazan yazı.

‘Bu işyerinde Asgari Ücret uygulanmaktadır: 2 Bin 20 TL’

O işyerinde asgari ücretle çalışan, malzemenin tanıtımını yapan, satışını yapmaya çalışan kişinin bir ay, 30 gün çalışıp, 2 bin 20 TL maaş aldığını düşündüm.

Bu maaşı alan kişini de, satmaya çalıştığı bir çift ayakkabının 1 bin 500 TL olduğunu düşündüm.

Alanın haline mi acıyım, satanın ruh haline mi yanayım bilemedim.

Alamadım.

Bilemedim.

Düşünerek ayrıldım hem Outlet katından, hem diğer katlarından.