Bir gün gelir de herşey son bulur mu?
Bazen kayboluyorum bu koskoca dünyada,
Gidecek yer arıyorum kendime,
sığınabileceğim bir liman, bir şehir.
Ama demir kapılar kapalı,
çıkamıyorum zindanlarımdan.
Kaçma isteği, kurtulma arzusu aklımı paramparça ediyor. 
Gün geliyor;
Sessiz çığlıklarımın içinde boğuluyorum.
Kıyıya vurmuş bir balık gibi; 
Çırpındıkça çırpınıyorum.
Tekrar tekrar kıyılara vuruyorum. 
Ama ölmüyor, ölemiyorum! 
Dünya dönüyormuş, güneş doğuyormuş,
Bir çiçek açıyormuş, hayat devam ediyormuş.
Hani nerede? benim niye? haberim yok!
Pencerelerim yok benim!
Alem bana kör, ben aleme kör. 
Delilik sınırında, bıkkınlık otağında 
Kurulu benim düşüncelerim.
Bazen; keske! aklım beni terk etse diye dua ediyorum.
Az biraz boşlukta, hiçlikte kalsam. 
Kimsenin umurunda değil iken; aklımı işgal edenleri tek tek 
uçurumlardan atmak istiyorum
Mülteci ruhum, bedenimde tutsak olmuş.
Esaret içinde geçen günlerime her gün bir çizik daha atıyorum.
Çaresizliğime bir de acizlik eşlik ediyor.
Günden güne soluyorum!
Bıkıyorum!, yılıyorum! ama ben hiçbir yere gitmiyor, gidemiyorum...