Toplumsal  hastalık  elden ele dolaşan bir virüs halini aldı. Gerek ekonomik, gerek psikolojik gerekse çevresel etmenler tüm bunlarin tetikleyicileri oldu.Özellikle psikolojik olarak yoğun şekilde gerginlik ve sinirlilik hali hakim. Şimdi sizlere yakın zamanda yaşadığım bir anıyı anlatmak istiyorum.

Malum anneyiz ve bebek arabamız büyük kurtaricimizdir. Nereye gidersek yanımızdadır.Yükümüzü hafifletendir. Annelerin eli ayağıdır taki pazara gidince, otobüse binince, metroda birine çarpana kadar...Sonra tabi hemen ön yargılar,gereksiz bakışlar, sözler ve kızmalar.Yani aynı yollardan yürüdüğümüzü unutmuşcasına kızıp tahammülsüzlesiyoruz. Ne yapalım yani çocuklarımızla eve mi hapsedelim kendimizi. İşin ilginç tarafı yolda bebek arabasını sürüyorum. Karşımdan gelen teyzeme çarpmama gayreti içindeyken; Teyzemin durup..."Kör müsün?Önüne bak,üstüme çıkacaksın."deyişini hafif bir tebessümle çok pardon deyip...şaşkınlık içinde karşılıyorum. Dikkatle sürmeme mi yanayım? Teyzemin yaşına içindeki öfke buhranına mi üzüleyim bilemedim. Şimdi hepimizin birbirine olan anlayış  borcuna mı?Nasıl bu hale geldik biz.Nasıl acımasız ve tahammulsuz bir süreç içindeyiz gelin baraber düşünelim.

Geçtiğimiz yolları unutmadan yürüyebiliriz mesala.Karşımızdakine faydamız da olmayabilir ama en azından yükünü hafifletmek için yardımcı olabiliriz.Hiç birşey yapamıyorsak BİR TEBESSÜMLE karışmadan, yargılarımızdan arındıralım kendimizi .Sevelim ,saygı gösterelim  ve anlamaya çalışalim.Çünkü SEVİLMEYE,TEBESSÜME VE DEĞER  görmeye  ihtiyacımız var. Haydi ilk önce kendimizden başlayalim.