Bundan tam 4 yıl önce, 2016 yılında Türkiye’de, Türkiye Cumhuriyeti’nde sinsi, hain bir darbe girişimi oldu.

Devletin içine sızmış, devleti içten içe yöneten, kirleten, kirli ilişkileri içine sokan ama asla kendinin öyle görünmesini istemeyenlerin bir darbesi.

Darbe demek te yanlış olur.

Çünkü millet meydanlara çıktı, darbeyi girişimde bıraktı.

O zamandan bu zamana tam 4 yıl geçti.

Her hafta, her gün bir bu terör örgütüne karşı bir operasyon olmaya görsün.

Soruşturmayı yürüten Cumhuriyet Başsavcılığı’nın ili değişik olsa da, işlemi aynı: ‘FETÖ OPERASYONU’

Bir gün sağlık alanında, bir gün askeri alanda, bir gün eğitim alanında, bir gün iş aleminde, bir gün spor camiasında, bir gün hukuk alanında operasyonlar arka arkaya devam ediyor.

Bazen 10 kişi, bazen 100 kişi FETÖ üyesi olmaktan, yöneticisi olmaktan, imamı, imamcısı, kasası, maşası olmaktan gözaltına alınıyor.

Çoğu da tutuklanıyor.

Haklarında davalar açılıyor.

ByLock delileriyle de cezaları en ağır şekilde alıyorlar.

Her şey buraya kadar normal.

Normal olmayan, bu terör örgütünün, terörist başına olan bağlılıkları kadar, kendilerine, yaptıkları işe, üye oldukları örgüte bağlılıkları yok.

4 yıl önce olan darbe girişimden sonra, sanki bu ülkede böyle bir şey olmamış. 

Sanki olanlar onu hiç ilgilendirmiyor. 

Sanki olanlarla kendisinin arasında bir bağ yok.

Sanki örgütün üyesi olduğunu unutmuş gibi salağa yatıyorlar.

Bir umut bekliyorlar.

Terörist başı Amerika’dan gelecek, onları paraya, makama boğacak düşüncesiyle.

Sessizce bekliyorlar.

Sanki bu ülkenin istihbaratı uyuyor.

Sanki bu ülkenin güvenlik güçleri iş bıraktı.

Sanki bu ülkenin yöneticileri tatile çıktı.

Sessizce çalışmıyor.

Bugüne kadar ‘BEN FETÖCÜYÜM’ diyerek teslim olan oldu mu?

Ben duymadım. Duyan var mı biliyorum.

İşte bu yüzden bile bu terör örgütü hala çok tehlikeli, terör örgütü üyeleri çok daha tehlikeli.