Kimi zaman harfler dökülüp, sıralanırken top gülleleri gibi vurup, kağıtları batık bir gemiye döndürdüğünü çok gördüm. Kimi zaman ise o harflerin dökülüp, yeni filizlenen bir çiçek gibi kağıdı toprağa çevirip, boy vererek çiçeklendiği de çok oldu.

Tıpkı terzinin kendi söküğünü dikemediği yalanı gibi. İstese bal gibi diker! Hangi harfler, doğurduğu kelimenin düğümünü çözemez ki? Elbette çözer! Bulunmamak için kaybolmayı ezberletmişler bize. Aramamak için, gözlerine bent çekmişler. Yürek körü numarasıyla bizi bilinmezliklere itmişler. Her gecenin bir sabahı olduğunu da unuturmuşlar.

Hayatın sesi her frekansta farklı çıkar yeterki duymayı bil... Çıkmaz sokaklarda beklemek yerine, geriye dönüp yeni sokak bul kendine...

"Eski fotoğraflarda görmüştüm en sonki șen ve coşkulu gülüşlerimi. Yenilerde ise yok." Dedi ihtiyar.

" Üşürüz suçluluktan, suçluyuz yaşamaktan" diyor Turgut Uyar. Sırf nefes aldığımız için canımızı acıtabildiler. Yazın güneş altında yürekleri soğuktan titreyen insanlar gördüm. İki şeyin ayrımını yapamamıș yada işlerine gelmemiş insanlara maruz kalan. Sevmek ve umursamamak!

Şimdi unutulmușluklarımızı listelesek, ilk sırayı umut göğüsler. En çokta bize umut etmeyi unutturdular.

Çünkü; en büyük düşmanlarıydı içimizdeki umut!

Çünkü; o var oldukça, biz de var olacaktık!

O kadar kaybolduk ve o kadar uzun zaman bulunmadık ki, artık bulunma ihtimalimiz bile korkutuyor bizi.

Evet! belki mükemmel değildik ama kendimizdik... Şimdi kendimiz bile bize bu kadar yabancı... Hayatın zor yüzüne yenik düştükçe, güzelliklerini yaşamayı yasakladılar ve biz yaşamayı geç düşünmeyi bile bıraktık.

Perdeyi aralayıp camdan dışarı bakalım, uzun zamandır bakmadığımız camdan. Gündüzleri mavileri, geceleri ise şehrin rengarenk ışıklarını seyredelim. Yüreğimizin tozunu alıp, bir bebek misali yeni bir hayata hazırlayalım. Ve en önemlisi de hayatlarımızın sınırlarını tekrar çizip, işgalcilerden temizleyelim.

Sular akıp, kayalara çarptıkça temizlenir. Çarptığımız her bir kayadan toplasak damlalarımızı yeter, yüreğimizdeki yeni ve tertemiz ummanımıza. Bunu yapabilmemiz için kağıtlardaki eski düğümleri çözüp, yeni sayfaları, yeni kelimelerle doldurmalı... Kendimizi bulduğumuz yerde ise sıkı sıkı sarılmalı...

Bizlere de yer vardır elbet gölgesinin altında ve korkmak yerine yeni umutlar toplamalıyız, hayat ağacının dallarından.