Sabahın erken saatleri,
Bir çiçek pazarı ki;
Babil bahçelerine rakip gibi.
Renk renk çiçekler,
Tezgahlarda serili.
Ortalıkta bir koku var ki;
insanın içine bir huzur,
bir hoşluk katar gibi.
Ben yine bildik herzaman ki
Çiçekçimin başında; 
Akören'li Gülbahar teyze!
Adını bu işi yapsın diye
bilerek koymuşlar sanki.
Yüzü hep güleç ama 
bir o kadar da mahsun.
Yıllar hiç acımamış Gülbahar teyzeye,
Bir bir sıralamış yüzüne bütün izlerini.
Hep kınalıdır elleri.
Hani şu iple sarılıp parmaklara kadar
Yakılan kınalar vardır ya;
işte öyle çizgi çizgi..
Soru sormadıkça, konuşmayan, 
Utangaç, mahçup, hüzünlü yüzüne,
arada ufak bir gülümseme konduran,
Güldüğü zamanda utancından elini yüzüyle kapatan Anadolu kadını!
Oyalı yemenisiyle başını örttüğü, 
Örtüsünün kenarlarından dışarı taşan,
Geçen zamanları açığa çıkaran, 
Saçlarının ak akça telleri!
Arada uzaklara dalan gözleri,
Geride kalan hayatına sitem eder gibi.
Renk renk laleler yine tezgahında dizili,
Kendi memleketinin çiçekleri.
Laleleri benim için hep seçer kendisi.
Beyazların arasına bu sefer ikide 
Kırmızı ekleyince;
Baktım yüzüne neden? iki kırmızı der gibi.
Başını önüne eğdi,
Birşey söyleyecek gibi oldu dili. 
Kısa bir süre geçince,
"Yalnızca bizim oradakiler bilir bunun
anlamını" dedi.
Sonra anlattı bana, iki kırmızı laleyi;
Sevdalılarına kavuşmak isteyenler,
Her sene iki kırmızı lale 
dikerlermiş bahçelerine.
tutarsa kavuşulacağına inanılırmış. 
Sayet tutmaz ise; 
birdaha ki seneyi beklerler,
Kavuşana kadar da ekmeye devam ederlermiş...
Sonra bir mani ile devamını getirdi;
"Ben artık ekmeyi bıraktım hanice,
Seninde var ise beklediğin nice,
ek toprağına bekle.
belkide bize ermeyen murat,
sana gelir vakti gelince" dedi.
Anladım ki;
Gülbahar teyze çok çok zaman önce,
yüreğine ekmiş hiç kavuşamadığı sevdiceğini...