Çocukken, hep büyümek isterdim. İnsanların beni saydığı, sözü dinlenen, kendi ayakları üzerinde durabilen, babam gibi bir adam olmak, Fevkaladeydi. Düşündüm çocuk kalmak istedim. Nasıl olsa herkes beni dinliyordu, zaten kendi ayaklarımın üstünde duruyordum, evlilik düşünmediğim için baba olmama da gerek yoktu. Büyüdüm. Hiç kimseye bir şey anlatamaz oldum, kendi ayaklarıma bile yük oldum, taşıyamadım. Zehir oldu hayatım. Ne büyüyebildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep kuş olmak isterdim. Gökyüzünde uçmak, dünyaya havadan bakmak, havalanmak, hayat olmak, Muhteşemdi. Sonra düşündüm, çocuk kalmak istedim. Zaten ruhum havada geziyordu. Her şeye hayatla bakıyordum, belki yeryüzünde geziyordum ama havalarda uçuyordu hayallerim. Büyüdüm. Ruhum haps oldu, kalbim uçamaz oldu, hayat ise adeta durdu. Zindan oldu hayatım. Ne kuş olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep sihirli olmak isterdim. Ne bilim sihirle pastalar yapmak, çörekler yapmak. Evler, arabalar, yatlar, katlar almak. İstediğim yere istediğim anda gitmek, İnanılmazdı. Sonra çocuk kalmak istedim. Zaten annem pasta yapıyordu bana, çörek börekte pek sevmezdim, eve ihtiyacım da yoktu, arabada neymiş ayakların var çok şükür derken. Büyüdüm. Pastalar da yaptım, çörekler de yaptım, evler de aldım, arabalar da aldım, bir insan alamadım. Tarumar oldu hayatım. Ne sihirli olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep gökyüzü olmak isterdim, bütün evreni kucaklayabilmek, tek başıma kâinata bakmak, büyüleyici gerçekten, çok farklı ve de çok güçlü, Olağanüstüydü. Sonra çocuk kalmak istedim. Gökyüzünden aydınlıktı kalbim, kin, nefret, kötülük nedir, ne değildir bilmezdim, sıcaktım. Sonra büyüdüm. Menfaat düşkünü insanları tanıdım, bir kalemde bin insanın üstüne çizgi çekecek insanlar gördüm. Karardım, boşa geçti hayatım. Ne gökyüzü olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep iyilik meleği olmak isterdim. Yaşlılara yardım etmek, hep iyi olanı isteyip kötü olanı engellemek, karşılıksız ve çıkarsız sevmek, Mütevazıydi. Düşündüm çocuk kalmak istedim. Yaşlılara yardım etmiyor değilim, zaten hep iyiliği istiyorum, sevdiğim herkesi de karşılıksız ve çıkarsız seviyorum. Büyüdüm. Yaşlıları döven mi dersin, sırf kötü işler yapmaya ant içmiş insanlar mı dersin, sevgi nedir, ne değildir bilmeyenler mi dersin. Sevgiyi anlatmakla geçti hayatım. Ne iyilik meleği olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep ilham perisi olmak isterdim. Paslanmış kalplere fısıldamak, bir arı gibi sevgiyi gönülden gönle aşılamak, hep güzel şeyler yapmak, Marjinaldi. Düşündüm çocuk kalmak istedim. Zaten kalplere fısıldıyordum, arı olmaya ne gerek sevgi aşılamak için, arada kötü şeyler yapsam da iyiliği seviyordum. Maalesef büyüdüm. İçinde durduğum kalplerden bile gittim, sevgi dağıtacağım diye sevgiye hasret kaldım, iyiliğin adını bile unuttum. Sevgi uğuruna yalan oldu hayatım. Ne ilham perisi olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep zengin olmak isterdim. Canımın çektiği şeyi yemek, bir giydiğimi bir daha giymemek, ihtiyaç sahibi olan her kese yetişmek, Harikaydı. Düşündüm çocuk kalmak istedim. Babam canım ne isterse onu alıyordu bana, annemde terziydi zaten, elimden geldiğince de insanlara yardım ediyordum. Büyüdüm. Gerçek zenginliğin sağlık olduğunu anladım, kimsenin kimseye faydası olmadığını gördüm, gerçek zenginlik sevgiymiş fark ettim. Seve seve geçti hayatım. Ne zengin olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep âşık olmak isterdim. Gözlerim ona bakarken başka hiçbir şeyi görmeyecekti, aldığım bir nefes vardı, onu bile ona verecektim, dünyalar benim, cennetler onun olacaktı, Hayaldi. Sonra tekrar çocuk kalmak istedim. Gözlerim zaten hiçbir şey görmüyordu, dünyalarda çoktan benimdi, cennette nasıl olsa bir gün gidecektim. Sonra büyüdüm. Gözlerim kör oldu görmeye, kulaklarım sağır oldu duymaya, dilim lal oldu konuşmaya, kalbim buz tuttu insanlara. Boş bir hayalle zayi oldu hayatım. Ne âşık olabildim, ne de çocuk kalabildim.

Çocukken, hep ölmek isterdim. Benim için bir kurtuluş silsilesiydi. Yeni bir hayata adım atmak gibi bir şeydi, Harikuladeydi. Sonra düşündüm, çocuk kalmak istedim. Benim için tek kurtuluş çocukluktu. Çocukluğum parçalandı, ben yaşarken öldüm. Sizleri görünce kurduğum hayallere güldüm. Zaten ayakta ölmüşüm ben dedim. Maalesef yine büyüdüm. Anlayamadığım her şeyi anladım, hiç kimsenin kalbine sığamadım, daraldım, bunaldım, üzüldüm, hep bir yerde usulca ağladım. Kör kuyularda son buldu hayatım. Ne ölebildim ne de çocuk kalabildim.