Ekonomiyi yazmak ekonomistlerin işi belki ama ekonomiyi yaşamak biz sadece vatandaşların işi. Dolayısıyla sade vatandaş sıfatıyla yaşadıklarımı yazmakta sanırım kendimce ekonomistlik taslamış olmam diye düşünüyorum.

Dolar’ın inişini, çıkışını daha önce de yazmıştım.

Doların inmesiyle sevinenleri-üzülenleri, çıkmasıyla sevinen-üzülenleri.

İnsan sevinçlerinin veya üzüntülerinin paraya bu kadar endeksli olması belki kapitalist sistemin bir sonucu.

Ancak o kapitalist sistemin içinde az parayla, yok parayla da pek alakalı olmayan pek çok mutlu olacağınız şey var.

Paranın kullanıldığı, sizin mutlu olmanızı hissettirecek şeylerden uzak durmakla ilk adımı atabilirsiniz.

Mutluluğu,  parada veya paranın getirdiklerinde değil, etrafınızdaki insanlarla olan iyi ilişkilerinizde, keyifli hayat yaşamakta arayabilirsiniz.

Şöyle düşünün, netice çuval dolu size kâğıt verseler, bir dağın tepesine bıraksalar. O parayla ne yapabilirsiniz?

Bir de şöyle düşünün, size bir gerçek dost verseler, bir dağın tepesine bıraksalar.  O dostlar dağın tepesinde ne yapabilirsiniz?

Parayı değerli kılan onun alım gücü mü sizce?

Her şeyi aldığınızı düşünün, sonra denizin ortasında küçük bir adaya bırakıldığınızı düşünün. O paranın size getirdiği veya sizde yok olduğunu hissettirdiği neler olur sizce?

Ticaret yapana saygım var, bankacılık yapana saygım var ama cebindeki parayla doların inmesine, çıkmasına bağlı olarak, suni olarak yaşayanlara söyleyecek çok sözüm var.

Bırakın Amerikan Dolarını, Türk Lirasını, Avrupa Eurosu’nu.

Kendinizi mutlu etmenizi sağlayacak insanlar bulun, çevrenize konuşlandırın. Onlarla sayısal değil, sözel yaşayın.

Hayatınıza insanları doldurun.

Çevrenizde hiç insan kalmadığında, ‘Dolar Ya Dolmazsa’ diye düşünürsünüz son durağa gidene kadar.

Hayat sizin, tercih sizin!