Merhaba çok değerli Medya Ege okuyucularım! 

Dünya Kadınlar Günü yaklaşırken hayatta kadını kadın olarak anlaya bilen birilerinden bahsetmek istedim. Kız çocuklarından, kız evlatlardan... 

Kız annesi olmak, hayatta seni en iyi bilen, en güzel şekilde ve olumlu olumsuz tüm yanların ile anlayan birinin var oluşunu bilmektir.

Kızım daha doğmadan onunla sohbet ederdim. Karnımı okşayarak birşeyleri anlatır, yalnızlığımı paylaşırdım onunla. Beni duyduğunu biliyordum. Ve de anladığını. Karnıma dokundukça hareketlenirdi hemen. Bu yüzden emindim beni duyduğundan, dinlediğinden. 

Sonra kızım doğdu birgün. Soğuk, yolların buz tuttuğu bir günün sabahında açtı gözlerini dünyaya. Küçük bir bebekti o, ama benim dert ortağım, sırdaşımdı. İlk kucağıma verdiklerinde öyle sessizce bakıştık. Anneliğin acemi telaşı ile elimi yüzüne dokundurdum. Pamuk gibiydi. 

Hep onun büyümesini bekledim. Sanki bu dünyada yapayalnızım da, kızım büyüyüp bana hayat arkadaşı olacaktı. Her uyuduğunda, bana her sarılışında çabuk büyümesini fısıldardım kulağına. Onunla konuşurken kendim de uyuya kalırdım yanında. 

Ve yıllar geçti. Kızım şimdi beş yaşına doğru yol almış. Büyüdü. O kadar büyüdü ki artık o benim değil, ben onun kucağında uyuyorum. Artık ben onu değil, o beni yediriyor elleri ile. Artık yüzümü avuçlarının arasına alıp; anne senin mutlu olmanı istiyorum, seni herşeyden çok seviyorum diyebiliyor. Yüzüm asık olduğunda beni güldürmeye çalışıyor, ağladığımda peçete getirip yanaklarımdan süzülen gözyaşını siliyor ve sıkı sıkı bana sarılıyor. En çok da şunu söylüyor; anne sen benim en değerli arkadaşımsın...

En değerli arkadaşım, en değerli yanımsın benim, kızım...