Gidilecek yol belli olunca; kalmak imkânsızmış artık olduğun yerde.

Ve bekleyenin yoksa gittiğin yerde, hiç bir anlamı yokmuş o tek başına gidişlerin...

Çünkü zamansız ve apansız olmuş hep terk edilişlerin...

Herkesten sıkılırsın bazen, her şeyden. Evinden, işinden, hatta kendinden.

Uzaklaşıp kimsenin seni bilmediği, tanımadığı, sana karışmadığı bir yerde olmak istersin.

Kafanda çizdiği rota budur. Kimsesiz, sahipsiz bir başka şehir.

Sesini, sözünü bilmeyenlerin yaşadığı, yüzünü ve yürekte ki közünü görmeyenlerle dolu bir yer.

Adımlarının izinin bile kalmadığı kaldırımlarla, kimsenin çift olmadığı, herkesin tek başına yaşadığı, yalnızlığımla mutlu olacağım bir yer. El ele tutuşanlardan uzak, göz göze bakışanlardan ırak, sarılıp mutluluk replikleriyle oynamayanlarla dolu bir yer. Yani yalnızlığımla mutsuz olmayacağım yegâne başkentim. Bana kalabalıktaki tekliği anımsatacak, yalnızlığımla barıştıracak ve beni artık ağlatmayacak bir yerdi gitmek istediğim. Çoktu belki de isteğim, yalnızlığın zirvesindeki bu yalnız kalbime, ama istemekti en büyük arzum, sahip olamasam bile.

Gidilecek yol belli olunca; kalmak imkansız oluyor artık olduğun yerde.

Ve bekleyeninde yoksa o varış menzilinde, hiç bir anlamı olmuyor o tek başına gidişlerin sessizce.