Kuşlar uçmaya başladığından beri hayal kurar insanoğlu. Düşlediği şeylerin, umut ettiklerinin ya da aklından geçen herhangi bir şeyin adının “Hayal” olduğunu bilmediği zamandan beri hayal kurar.

Minik bir heyecanla başlar her şey. Ateşin bulunması, ilk tekerlek, yerleşik hayat… Sonra ilk araba, ilk uçak. Telefon bile olağanüstü bir alet iken şimdi görüntülü telefon.

Bunları yapan insanlarla sıradan hayatında belirli bir rutin içinde yaşayan insanlar arasında fark yoktur aslında. Birileri Dünya’yı değiştirmeyi hayal eder diğeri kendi dünyasını değiştirmeyi. Yeni bir ev, yeni bir iş, aşk belki… ya da bir seyahat.

Hepsi bir heyecanla, bir hayalle başlar. Gözlerini kapatıp kendini o noktada düşlersin. Sonra ister duamın kabulü de, ister çekim yasası. Biraz çaba ve inançla kendini hayalini yaşarken bulabilirsin. Bu bir sihir değildir. İstediklerini başaran insanların hepsi dahi ya da çok şanslı değildir. Hayallerine inanmışlardır, hayallerini küçümsememişlerdir ve onun için çalışmışlardır. Ayrıca sonuç dışarıdan görünen kadar mucize değildir onlar için. Çünkü gerçek “hayal kurucular” bilirler ki her şey inanmakla başlar.

Üniversiteyi kazanmak isteyen biri için ders çalışması bir yolculuktur ve her yolculuk iyi ya da kötü biter. İstediği bölümü düşleyen biri, bu yolda çiçek sular gibi geliştirir kendini.

Yolculuk bazen zor olabilir. Edison, ampülü bulurken defalarca yanılmıştır. Buna rağmen hayalini bırakmamıştır. Bugün bizim için dahi olan o adama belki de yıllarca deli gözüyle bakılmıştır.

Dünya’yı gezmeyi hayal eden gezgin kimilerine göre “Boş işlerle” uğraşıyordur, kimilerine göre “Hayatını yaşıyordur.”

Hayat sizin hayal dünyanız kadar büyüktür, Dünya sizin düşleriniz kadar renklidir. Yolculuk bazen zorlu olabilir. Karlarla kaplı ya da karanlık. O zaman dahi “Güneş” in gelişini hiç bir kuvvetin engellenemeyeceğine inan. Sen yürüyemesen de emeklemeye çalış inandığın şey uğruna. Güneş, yavaş da olsa karları eritir. Güneş, karanlığı mutlaka aydınlatır.