Bana göre, Tanrı insanı yaratırken ayarlarımız bozulduğunda, fabrika ayarlarımıza geri dönebilmek istediğimizde, bunu yapabilmemiz için bizi sevgiyle yarattı. 

Hayatlarımızda yol alırken, karşımıza çıkan tüm olumsuzluklar için tüm engeller için tüm acılar için en önemli ilacı da yarattı ve kalbimize yerleştirdi. Bu ilaç sevgiydi.  

Sevgi konusunda kadınlara daha cömert davranıldığını düşünüyorum. Dogasında var mayasında var kadının. Kadın günlük hayatta da tüm yaşamında da hep tamamlamaya çalışan, düzenleyen , en ince ayrıntıyı düşünen ve olduran olduğu için sevgiyi paylaşmakta da aynı şekilde insana ve her canlıya en cömert şekilde de dağıtmaya  her daim hazırdır. 

Yine bana göre en saf sevgi, en bozulmayanı ve azalmayıp tersine artarak devam edeni ise anne evlat sevgisidir. 

Evlat sahibi olabilmek için biraz uğraşmış bir anne olarak, sevgisi muhteşem olan bir evlada, kim sahip olmak istiyorsa, canı gönülden en kısa sürede kavuşması dileğimi de sunuyorum.  

Tabi ki insan sevgisi, hayvan sevgisi, börtü böcek doğa sevgisi de  çok önemli. Sev, neyi seversen sev yeter ki sev. Seven canlı, başka bir canlıya zarar veremez diyenlerdenim ben.

Ama en en güzel sevgiden biri de anneye duyulan sevgi değil mi? Her zaman içimizde olan bu sevgiyi bir güne sığdırmak söz konusu değildir tabi . Hepimiz bu konuda hem fikirizdir. Hazır anneleri hatırlayacağımız gün yaklaşıyor. Her neredeyse anacığımız gidip onu ziyaret edelim.  

Hayatı muhteşem kılan sevgi değil mi. Sevgiyi içimizde hissettiğimizde kendimizi yenilenmiş, yenilmez ve mutlu hussederiz.  Sevgiyle yapılan yemek bile farklı lezzetli olur bunu bütün kadınlar bilir. Değil ki sevgiyle sarılmak ne muhteşemdir. Bu muhteşem güzelliği annelerimizle paylaşmak dileğiyle. 

Annelik yürekten sevmektir. Ve o yürek hepimizde var. Hem de bütün dünyayı sevecek kadar.