Yaşam bir tren yolculuğuna benzer: bineriz, yolculuk yaparız ve ineriz. Bazen kazalar, bazen de rötarlar olur. Bazı duraklarda sürprizlerle karşılaşırız. Bunların bazıları büyük mutluluklara, bazıları ise büyük acı ve hayal kırıklıklarına dönüşür.

 Doğduğumuzda, yani trene bindiğimizde, bütün yolculuk boyunca bizimle beraber olacaklarını sandığımız kişilerle karşılaşırız. Bunlar annelerimiz, babalarımız ve diğer akrabalarımızdır. Ne yazık ki bu düşüncemiz gerçek olmaktan çok uzaktır. Onlar bir istasyonda, bizi trende bırakıp, inerler ve biz onların sevgi, şefkat, arkadaşlık ve önderliklerinin anılarıyla yaşamaya devam ederiz..

      Bununla beraber, trene sonradan binen ve bizim için önemli olan başkaları da vardır. Bunlar kız ve erkek kardeşlerimiz, arkadaşlarımız, eşlerimiz, dostlarımızdır ve onları da sevmeyi ve bağrımıza basmayı öğreniriz .

      Bazı kişiler bu yolculuğu kaygılardan uzak bir gezi gibi düşünecek ve neşe içinde yollarına devam edeceklerdir. Bazıları ise bu yolculuk esnasında hayal kırıklıkları, gözyaşları, kayıplar yaşayacaklardır. Kimi kişiler de ihtiyacı olanlara yardım eli uzatmak için çevremizden hiç ayrılmayacaklardır.

      Bazılarının trenden inmesi, geride sonsuza kadar sürecek bir iz bıracaktır. Bazılarının trene binmesiyle inmesi bir olacak, öyle ki birlikte yolculuk yaptığınızı ya da yollarınızın bir yerde kesiştiğini güçlükle hatırlayacaksınız.

      Bazen sevdiğimiz kimi yol arkadaşlarımızın, başka bir vagonda oturmayı tercih ederek bizi yalnız bırakmaları bizi üzecektir. Elbette ki tren içinde onları arayamayacağımıza dair bir şart bulunmamaktadır. Ancak onları arayıp bulduğumuzda, yanlarındaki koltukta başka birisi oturuyor olabileceğinden, oraya oturmamız mümkün olmayabilecektir.

      Olsun.. Herkesin yolculuğunda ümitler, hayaller, meydan okumalar, aksilikler ve vedalaşmalar olacaktır. Herşeye rağmen, bu yolculuğu en güzel şekilde yapmak için çaba göstermeliyiz. Sürekli yol arkadaşlarımızı anlamaya çalışmalı ve onların en iyi taraflarını arayıp bulmalıyız.

      Unutmayın ki, yolculuğun herhangi bir anında, yol arkadaşlarımızdan herhangi biri müşkül bir duruma düşebilir ve bizim yardımımıza ihtiyaç duyabilir. Bizim de bocaladığımız ya da yolculuğa devam edip etmeme konusunda bile tereddüte düştüğümüz anlar olabilir.. İnşallah o durumlarda, yanıbaşımızda, bizi anlayacağına ve destek vereceğine güvendiğimiz birilerini buluruz.

      Yolculuğumuzun en büyük sırrı ise hiçbirimizin son durağa ne zaman geleceğimizi bilmememizdir. Bu yol arkadaşlarımız için de böyledir, hemen yanıbaşımızdaki koltukta oturuyor olsalar bile.

      Şahsen ben son durağa gelip trenden indiğimde çok üzüleceğim.. Bundan eminim.

      Yolculuk sırasında edindiğim arkadaşlarımdan ve dostlarımdan ayrılmak bana acı verecek. Yakın olduğum insanların hepsini terkedip gitmek üzücü bir şey. Ancak bir gün, hepsiyle buluşmak için büyük istasyona gideceğimden eminim. Onları orada ellerinde, trene bindikleri zaman çoğu yanlarında olmayan, bagajlarıyla göreceğim.

      Onları yeniden görmekten mutlu olacağım. Bagajlarının artmasına katkıda bulunduğum için de öyle. Ve onların yaşamını zenginleştirdiğim kadar onların da benim bagajıma katkıda bulunduklarını ve yaşamımı zenginleştirdiklerini göreceğim için de..

      Bu tren yolculuğunda hepimiz biraradayız. Herşeyden önemli olan, son durağa gelip de trenden inene kadar, bu yolculuğu mümkün olduğu kadar keyifli ve hatırlanmaya değer kılmak için, hepimizin elimizden gelenin en iyisini yapmaya çaba göstermemizdir..

      Benimle aynı trende yolculuk yapan siz okurlarım dahil tüm yol arkadaşlarıma güvenli, keyifli ve uzun bir yolculuk diliyorum!

Taner Akman

www.facebook.com/benbuyuyunce

@drtanerakman