Farkındamısınız insanlar ne kadar mutsuz?

Genç yaşlı fark etmiyor, ülkenin geneli mutsuz.

Ve üstelik mesele para pul da değil. Zengini de mutsuz fakiri de.

Hali vakti yerinde olanın derdi başka, doyumsuzluk. Herşeyi var, ama sıkılıyor. Çokluk iyi gelmemiş.

Gençler daha da mutsuz. O kadar karamsar ki hepsi.

Arkası sağlam değilse, Boston’da üniversite okuyup gelmediyse hiç umudu yok.

Henüz 25 yaşında, iş hayatının daha ilk adımında emekli olacağı günü hayal ediyorsa var bir sorun.

Heyecan yok, çünkü umut yok.

Staj yaparken bile umutsuz. Yapmak olsun diye yapıyor. Birşeyler öğreneyim gibi bir derdi yok. Belki biraz para kazanmak amacı.

Ama ben o heyecan pırıltısını görmüyorum. Uzun yıllardır heyecanla işe başlayan birine rastlamadım.

Üniversiteden mezun olan hiç kimsede heyecan yok. Panik var.

Ne olacağım, iş bulacakmıyım, bulup da işimden olacakmıyım gibi deli sorular kafalarda.

Iş dünyası acımasız. Eskisinden daha kalpsiz üstelik. Birbirinin üstüne basıyor herkes, hiç çekinmeden.

Kendini göstermek için yapmayacağı şey yok. Herşey mübah gibi.

Bunu duyan, gören gençler ne yapsın. Haliyle umutsuz başlıyorlar iş hayatına. Sürekli etrafı kollama ihtiyacı, çelme takan var mı, arkamdan ittirecek kimse olur mu endişesi.

Eskidendi o çalışıp, tırnaklarımla kazıyıp geldim hikayeleri. Artık tırnağınla kazısan da, tırnağını sökerler yolda, tırnağından olduğunla kalırsın. O yüzden artık şansım yardım etti hikayeleri var.

İşte bu nedenle mutsuz herkes. Kimsenin de mutlu olacağı yok.

Eskiden hayal kurardı insanlar, hayatları için giriş gelişme sonuç hayalleri olurdu, şimdi yirmibeşinde emeklilik hayali kuruyor. Yazık…