Kalacak bir yer bulamamak, kalacak bir yerin olmadığından değil, o yerlerin hiçbirinin benimsenemediğindendir.

Hangi gökyüzü bizim? Hangi yol ötekinden daha aydınlık? Tutunduğumuz hangi umudun dalı daha sağlam?

Hiç birşey yapmasanda olur. Sen odanda otururken, açık olan camdan içeri giren rüzgar bile dağıtabilir saçlarını. Toplasanda hayatını, içine sızmaya çalışan kirli bir nefes bile akıtabilir gözyaşını...Kaçsanda hep bir yerden çıkabilir karşına pis zihniyetlerin, iğrenç oyunları. 

Ne kadar güçlü olursak olalım hayatın yaptığı sürprizlerle karşılaştığımızda bir okadar da savunmasız olduğumuzu görüyoruz. Düşen bir yaprak gibi savrulurken yeryüzünün üzerinde, acısını unutmamak için aldığımız yaraların kabuklarını kimi zaman kendimiz kaldırıyoruz. Tekrar aynı yerden kimse vurmasın diye biz vuruyoruz kendimize. 

Çünkü insanız ve en çok kendimiz acıtıyoruz kendi canımızı. 
    
Verdiğimiz değerler içinde kendimiz boğuluyoruz. Hikayeler birbirinden farklı olsada, sonuçları genelde aynıdır. İster istemez inanıyoruz başka bir hayatın var olabileceğine. Karanlığın içine hapsettiği ve hepsinin aslında hayal olduğu sahtenin karmaşası gibi. Birbirinden ayırt edemiyoruz asıl olanla, olmayanı.

“İçinde öyle bir his vardı ki, yaşamını değersizlik ve anlamsızlıkla geçirmişti; elinde canlı bir şey, şöyle hoşa gidecek ya da alıkonulmaya değer bir şey kalmamıştı. Nehir kıyısında, deniz kazası geçirmiş biri gibi yalnızlık içinde, eli boş durup duruyordu” diyor bir kitabında Hermann Hesse. 

Ne güne, ne de geceye yetişebiliyoruz. Ne dünlerimiz var bize ait, ne de bugünümüzü yaşayabiliyoruz doyasıya. Hayatın tadı tuzu kaybolmuş. Sanki büyük bir kaza geçirmişiz de hayatın tüm güzellikleri felç geçirmiş, elimizde bir tek acılar kalmış gibi.

Dolu olan kabı boşaltmadan içine yeni anılar koymaya çalıştıkça, hiçbir yere ait olamıyoruz. Daha çok yabancılaşıyoruz hayata ve sevdiklerimize. Zaten artık sevdiklerimizin de yeri kalmıyor yüreklerimizde.