Dogar doğmaz annemizi yanımızda görünce anlayamadık nasıl bir hayata başladığımızı. Daha gözlerimiz açılmamıştı bile. Agzimizi açar açmaz az da olsa süt icip yasiyorduk annemizi emip. Gözlerimiz açıldığında bir çöplükte oldugumuzu anladik . Havalar cok soğuk , sığınacak hicbir yerimiz yok , sahipsiz, sokak köpekleriymişiz meger... Yiyecek bulmak ayri bir dert. Bulunduğumuz yerde 25 tane daha köpek vardi. Onlardan annemiz koruyordu yemek yerken. Haftanin iki günü bir abla getirip bizi besliyordu o kadar. Diğer 5 gün soğukta ac kalmak çok zordu. O abla da bizim gibi 500 sokak köpeğine baktigı icin bu kadar yapabiliyordu. Yine cok soğuk bir gece idi. Ben çok üşüyordum , açtım. Kardesim de bana öylece ne yapacağız der gibi bakıyordu. Sonra onun cigıiklarını duydum kafaıindan bir darbe almış oylece yatıyordu yerde kanlar icinde. Bulundugumuz yerde araç olmadığı için , muhtemelen kafasına tasla biri vurarak öldürdü kardesimi. Onun korkusu ve üzüntüsü ile soguk ve açlık ile bir baktım ben de ölmüşüm. Sonra günler sonra bize mama getiren funda abla bulup aldi donmus bedenlerimizi. Ey adaletsiz , ey merhametsiz dünya biz iki kardeş şimdi melek mi olduk ????