İnsanların çoğu başına tam olarak ne geleceğini bilmediği zamanlarda- yani çoğu kez- sahip olamadıkları şeye üzülürler. Bu sahip olamadıkları bazen bir arabadır, bazen minik bir küpe ya da yeni bir iş.

Yaş grubu ve cinsiyet değiştikçe memnuniyetsizliği yaratan sebep değişir.

Mesela bir insana “ Hayalin ne?” sorusunu sorduğunda alacağın yanıt genellikle sahip olmak istediği maddi şey hakkındadır. Aynı insana “ Nelere sahipsin?” diye sorsan yanıt veremeyebilirler.

Mesela hiç kimse sağlığı bozulmadan, ona sahip olduğunu düşünmez. Hayatta olan anne-babasına, sağlıklı bir evlada sahip olmak en büyük zenginliktir üstelik.

Yine de onlara sahip olsa bile asıl eksiği arabasıdır. Arabası olan da daha güzel modelini düşler. İnsanlar maddi olarak hep daha fazlasını ister.

Ama söz konusu manevi şeyler ise doyuma ulaştıktan sonra değeri günden güne azalır. Sevgi gibi mesela.

Aşık olduğu kadına ya da adama kavuşmak için dualar eden, dilekler dileyen insanların ona kavuştuktan sonra içlerindeki mutluluk hissi sıradanlaşır. Sevdiği insanı şaşırtmak ilişkinin başlarında en sevdiği şeyken, sonraları yük gibi gelir. Kırmaktan korktuğun insanın kalbini yerle bir etmekte de yoktur bir mani.

Kimse sevgiyi nasıl büyütürüm hesabı yapmaz mesela.

Oysa eskiden çok sık sorulan bir soru vardı. “Aşk mı? Para mı?”

Genelde cevap “aşk” olurdu. Sanırdık ki toplumun geneli sevgiye daha çok değer veriyor. Ama para demeye utandıklarından, aşk diyorlarmış sanırım. Çünkü gerçek pek de öyle değil. Para kıymetli ama sevgi bedava. Ve bedava olan ne yazık ki çok tercih edilmiyor.

Ne zamana kadar? Yani ne zaman tekrar fark ediyoruz sevginin, sevilmenin kıymetini? Bir yakınını kaybettiğinde.

Annen, baban, eşin, yakın arkadaşın.... Çok sevdiğin birini tekrar göremeyeceğini anladığında fark ediyorsun. Ne o çok istediğin ev, ne de ultra lüx araban. İçinde sevdiklerinin olmadığı her yer boş. O boşluk hiç bir yerde geçmeyecek.

İşte böylesine geç kalmadan en önemli mutluluk sebebinin sevgi olduğunu öğrenmek gerek. Kaybetmeden...