Bir varmış, bir yokmuş. Dünyanın rayında gittiği dönemde, bir ülkede felaketler üst üste gelmeye başlamış. Öyle felaketler olmuş ki, ülkenin bir tarafı sudan acılar yaşıyormuş, bir tarafı ateşten. Bir tarafından fazla yağmur sularından insanlar ölürken, diğer tarafından kuraklık ve rüzgârın güçlendirdiği ateşle insanlar yangının ortasında hayatını kaybeder olmuş. Kimilerine göre dünyanın sonu gelmiş, kimilerine göre bu doğanın insanoğlundan intikamı.

Yüzyıllar sonra belki de tarihte bugünü, bugünün Türkiye’sini, Anadolu coğrafyasını anlatacak cümleler.

Gerçekten insanın inanması güç bir durumla karşı karşıyayız.

Bir hafta ateşten korkuyoruz, diğer hafta sudan.

Bir hafta ateşten insanlar ve canlılar yok oluyor, diğer hafta sudan.

Bunun adı felaket.

Ancak gel gelelim, bu felaketten bile kendine bir fikir, bir düşünce, bir sonuç çıkarmaya çalışan insanları görünce insanın daha da içi acıyor.

İnsanoğlunun sonunu işte bu düşünselden çok çıkarcı, hırslı güdüleri getirecek.

Gün gelecek anne oğluna, baba kızına eline veremeyecek dediğimiz virüs zamanlardan hala çıkmamışken, dünyada olan bu olayları basit doğal afet olarak da görmemek lazım.

Afetin bir daha olacağını düşünerek tedbirler almak lazım.

Yoksa bir afetti hepimiz, hep birlikte yaşadığımız, paylaşamadığımız, birbirimizi yediğimiz dünyamızı kaybederiz.

İster ateşten, ister sudan olsun, canını kaybeden bütün herkes için üzülüyoruz.

Hatta canımızı kaybetmediğimiz için de şükrediyoruz.

Pazar günü için bu cümleleri kurup canımızı sıkmak gibi bir niyetim yok.

Pazar günü için bu cümleleri kuruyorum, lütfen doğaya karşı daha dikkatli olalım, onu kullanırken zarar verecek her türlü hareketten kaçınalım.

Doğa bizim için var.

Doğa bizi seviyor.

Biz de onu severek ödüllendirelim.

Ona bilerek zarar vermediğimiz gerçek ama biraz daha bilinçli şekilde hareket ederek, olası bir felaketi daha hep birlikte yaşamamak, seyretmemek için tedbirli düşünelim.

Düşünelim ki, her pazarımız keyifli olsun.

İyi pazarlar!