Oruçlu iken ne huzurlu olur insan. Vücudu ile birlikte ruhu da dinlenir. Manevi bir huzur dolar içine. Anlarsın açlığı, o hisleri. 

Peki ne ders çıkarmalıyız bundan?

Aç olan bir canlının nasıl doymaktan baska birşey düşünmediğinden ve çaresizliğinden başlasak...

Belediyeler zor durumda olan pek çok insana yiyecek gönderiyor. Peki ya bizler sokaklarda aç olan canlar için ne kadar emek veriyoruz ?

Onların saatlerce bir lokma ekmek bulup karnını doyurmak için neler çektiğini ne kadar anlayabiliriz ki?

Hele hele benim ve Türkiye'nin pek çok yerinde benim gibi ücra çöplüklere giden besleme yapan arkadaşlara ne kadar destek oluyoruz?

Düşünün ki yüzlerce can, yiyecek bulma ihtimali sıfır ve tamamen bizlerin vicdanlarına tutunmuş hayatları. O arabayı gördüklerinde mama geldi , doyacağız diye nasıl sevindiklerini, o an o canların  gözlerinin içini hiç gördünüz mü?

Ben çok gördüm.  Görenler bilir. 

Açlık, bir canlının en büyük yaşama ihtiyacıdır.  

Lütfen sokak canlarımıza destek olalım.  Kapımızın önüne, bir kap su, bir kap yiyecek koymakla kaç cana can olursunuz bir düşünün. 

Herkese hayırlı ramazanlar.