Öylece ansızın uyanıveriyorum uykumdan geceleri.

Boş odaya bakıyorum bir süre, yanımda ki boş yastığa...

Sen değil, yumuşatıcı kokuyor o yastık kılıfı artık.

Sonra sabah oluyor yine tıpkı bir önce ki gece gibi.

Gözlerim yansa da uyuyamıyorum ulan, sanki bir lanet yapışmış üstüme, her gece sabahı görmeden kapanmıyor bu kapanası gözler!

Şimdiler de sadece aklımda olanlar;  ''gitmeyeceğim, ne olur sen de benden vazgeçme olur mu, seni seviyorum'' dediğin ve benim gerçek sanıp inandığım sözler...

Neden geldik buraya?

Neden yolumu çıkardın be yoluna, madem yoktu sonu...

Neden beni sevemedin be bir gün bile?

Neydi yetmeyen, kalbini kalbime iliştirmene?

Ne eksikti de beceremedik, beraber yaşlanacağımız günleri birlikte görmeyi?

Neden be kadın, neden uzun yolculuklara çıkamayacaktın madem, benimle bir adım attın?

Neden yaraların için yara bandıydım, neden en çok ihtiyacın olduğunda nefesim ensende biterken ben, ''ölüyorum ulan, sana ihtiyacım var'' dediğim de beni bir başıma bıraktın!

Ölsem umurunda olmayacak biriymişim de, kendimi sevildim sanmışım.

Şimdi ya senden gelecek bana o kara haber, ya da benden sana.

Ya mutlu olacak birimizden biri, ya da sonsuzluğa uğurlanacağız ben ya da sen, son defa göremeden birbirimizi...

Ben olursam eğer ilk giden, ne olur bir daha kırma, üzme, seviyormuş gibi yapma be, seni kendi hayatından bile daha çok seven birini...