Merhabalar sevgili Medya Ege okurları. Bu hafta sizlerle rutinlerimiz hakkında konuşmak istiyorum.

Rutinlerimiz sorunsuz hayat akışımızda yaptığımız her şeydir. Sabah uyanıp yaptığımız kahve keyfi, öğlen bir saat spor, akşam okuduğumuz bir kaç sayfa kitap. Ya da uyanıp her sabah hazırladığımız kahvaltı, evimizi temizlemek, çocuğumuzu okula götürüp getirmek, her sabah işe gidip, akşam eve gelmek. Rutinler kişiden kişiye değişir. Ama en güzel akış bile bazen insana sıkıcı gelebilir.

Çok sevdiğin iş yerine bir kaç gündür hiç gitmek istemiyor olabilirsin. Belki de evde temizlik yapmak artık sana bir yük gibi geliyor olabilir.

Ama rutinlerin o güzel kıymeti ne zaman anlaşılır biliyor musun?

Hayatını olağan akışı bozulduğunda. Bir yakının hasta olur bir akşam. Sabaha kadar gezdiğin hastane koridorunda, tek isteğin sağlıkla eve gidip normal hayatınıza dönmek olur. İşsiz kaldığın bir öğleden sonra fark edersin ki artık bolca zamanın vardır. Ama sen ertesi sabah o sıkıldığın rutine dönmek istersin.

Ben geniş ailemin çok yakın oturduğu bir evde büyüdüm. Dedem her sabah erkenden çalardı evin kapısını. Küçük bir çocuk olarak biraz daha uyumak isterdim. Durmadan çalan o kapının sesine bazen sinir olurdum. Sonra dedemi kaybettik. O kapı erkenden çalmadı. Ve ben her sabah o sesin gelmesini diledim.

Şimdi ülkece bir yas sürecinden geçiyoruz. Her insanın acısını yaşama şekli farklıdır biliyorum. Öyle ki bazen “hayat devam ediyor” sözü bile suç gibi hissettiriyor.

Biliyorum artık eskisi gibi olmayacağız. Zaten asla olmamalıyız. Unutmamalıyız olanları. Ama hem ülkenin dört bir yanına dağılan bölge insanına daha fazla destek olabilmek için hem de sorunların çözümüne odaklanabilmek için rutine dönmek zorundayız. Çocuklarımız için, ailemiz için, arkadaşlarımın için ama en çok kendi ruh dağlığımız için o rutinlere dönmek zorundayız.

Burada önemli tek bir nokta var. Kişisel rutinlerimiz ayni olabilir. Ama unutmayın, değişen binlerce insan hayatı. Değişen biziz. Olanları bu kez unutmadan devam edeceğiz.