CHP Grup Başkan Vekili Ali Mahir Başarır, Türk siyasetinde neyin eksik olduğunu değil, neyin fazla olduğunu temsil ediyor: Boş öfke, kontrolsüz çıkışlar ve içi tamamen boş bir “muhalefet performansı.” Ortada siyaset yok, akıl yok, vizyon hiç yok. Sadece bağırarak var olmaya çalışan bir figür var.

Ali Mahir Başarır’ın yaptığı şey muhalefet değil; sürekli dikkat çekme çabası. Meclis kürsüsünü politika üretmek için değil, kişisel tatmin alanı olarak kullanıyor. Her konuşma bir öfke nöbeti, her açıklama yeni bir gerilim denemesi. Ne söylendiği önemli değil; yeter ki sert olsun, yeter ki kavga çıksın. Çünkü başka sunabileceği bir şey yok.

Bu tablo bir anlık öfkenin sonucu değil, bilinçli bir tercih. Düşünmek zor, bağırmak kolay. Çalışmak zahmetli, polemik ucuz. Dosya hazırlamak, alternatif üretmek, tutarlı bir çizgi ortaya koymak emek ister. Ali Mahir Başarır ise emeğin değil, gürültünün tarafında duruyor.

Meclis kürsüsü, kişisel hırsların tatmin edileceği bir arena değildir. Ancak Ali Mahir Başarır için burası çoğu zaman bir öfke boşaltma alanına dönüşüyor. Bu tavır ne iktidarı sarsıyor ne de muhalefeti güçlendiriyor. Aksine, muhalefetin ciddiyetini aşındırıyor ve seçmende “bunlar da sadece konuşuyor” algısını pekiştiriyor.

Daha vahimi, bu tarzın muhalefete verdiği zarar. Ali Mahir Başarır’ın her çıkışı, iktidarı değil muhalefetin güvenilirliğini biraz daha aşındırıyor. Çünkü seçmen şunu görüyor: Sürekli konuşan ama hiçbir şey söylemeyen bir siyasetçi. Sürekli öfkeli ama neden öfkeli olduğunu bile anlatamayan bir profil.

Siyaset ciddiyet ister. Devlet dili ister. Ağırlık ister. Ali Mahir Başarır’ın temsil ettiği şey ise bunların tam tersi: Hafiflik, savrukluk ve kontrolsüzlük. Bu tarz ne iktidarı korkutur ne toplumu ikna eder. Sadece siyaseti ucuzlatır.

Türkiye’nin kronik sorunları varken, siyaseti bu kadar sığ bir düzeye indirmek affedilebilir değil. Ali Mahir Başarır bugün çözüm üreten bir aktör değil; ekranlarda çok görünen ama siyasal anlamda neredeyse hiçbir ağırlığı olmayan bir gürültü unsurudur. Bağırdıkça küçülen, konuştukça boşalan bir siyaset anlayışının canlı örneğidir.