Onun bir adı yoktu. 2 aydır  var. Adı Güçlü. Bakmayın 2 gün  önce öldüğüne.  Yillarca sokaklarda aç, susuz, kocaman tümörü  ile yaşamış, yüzlerce insanın gözü önünde  hergün  bu hali ve acıları ile hayata direnmiş bir can. Nasıl  oldu bilmiyoruz ama 2 ay önce sonunda yolu, son durak olan barınağa  düştü.  Onu bu halde görür  görmez eve almıştım.  Tümörü yaralar içinde, kanseri iç organlarına kadar işlemişti. 2 ay boyunca vitaminler, ilaçlar , kemoterapi, özel mamalar ne yaptık  ise iyi yönde bir ilerleme sağlayamadık maalesef. 

En son o gün  bana öyle bir baktı ki gözleri ile veda ederek teşekkür etmişti sanki. Ölürken bile kuyruk sallayabilecek kadar merhametli idi insanlara inat. O an anlamıştım  öleceğini.

"Son resmin olsun bu hüzünlü bakışlı halin annem" deyip evden çıkmıştım.  Döndüğümde  baktım melek olmuş , kurtulmuş bu çirkef hayattan. Karnı tok, sevgi ile hayatinin son iki ayını geçirmiş olması tek tesellim. Belki melek oldu ama onun adı Güçlü.  Çünkü  kocaman tümörü, kanserli hali ile sokaklarda yıllarca  mücadele ederek yaşayabilecek kadar güçlü.  

Ya onu görüp de yanından geçip giden insanlar. Sizlerin kalpleri ne kadar güçlü insanlık yönünden???