Benim bir ailem yok. Sokaklarda geldim dünyaya. Annem zar zor bu boya getirdi. Sonra tek başıma hayatta kalma çabası başladı küçücük halimle. Cins değilim ve bir ailem de yok. Nasıl yaşarım sokaklarda derken, kendimi hayatın ortasında yapa yalnız buldum . Hergün km'lerce yol yürüyüp yiyecek birseyler bulmaya çalışıyorum. Soğukta üşüyor, sıcakta susuz kavruluyorum derken günler geçiyordu. Çöplerden yediğim pis yiyecekler yüzünden ölmemek adına ileri derecede parazitlerim oldu ve uyuz hastalığına yakalandım. Benim bir sahibim yoktu çünkü hergün temiz yiyecek verecek , iç dış parazitlerimi yapacak . Derim deliler gibi kaşınmaya başlamıştı artık .Derken tüylerim dökülmeye başladı . Öyle ilerlediki hastalığım yüzümü bile kaplamıştı. Her yerimi yaralar kaplamıştı ve üstelik kaşıyamıyordum bile. Acılar içinde nasıl günler geçirdiğimi bilemezsiniz . Çektiğim acılar , kaşıntılar yetmezmiş gibi aç karnımı doyurmaya calisirken , herkesin beni tekmelemesi, taşlaması ve pis köpek diye eziyet etmesine artık dayanamiyordum. Derken en sonunda artık bittim dediğim anda belediye ekipleri gelip beni aldı , barınaga getirdi. Burada artık kesin ölürüm diyordum ama yanıldım. Beni barinakta o halde gören Funda Annem hemen beni evine götürdü. Vitaminler ilaçlar içiriyor . Konserve ve mama veriyor . Artık taslanmiyorum, karnım doyuyor, sevgi görüyorum. Burda benim kaderimde çok fazla arkadaşım da var . Bizim iyilesmemiz için çok çaba harcanıyor. Tek isteğim benim ve burdaki kardeşlerimin iyileşmesi ve bir daha sokaklara dönmeden bir yuvaya kavuşmak . Tek istediğimiz aslında Yaşamak . Biraz sevgi , Biraz merhamet , bir lokma ekmek , bir yudum su...

Çok şey mi istiyoruz ? Yaşamak bizim de hakkımız .