İnsanlığın en büyük sorunuyla karşılaştık üç ay önce ve dünyanın en büyük sorunu olarak yaşıyoruz korona virüsünün, sağlık, sosyal ve ekonomik etkilerini.

Her akşam, merakla bekliyoruz Sağlık Bakanlığı’nın açıklayacağı verileri.

Kaç kişi daha virüsü yakalandı ve vaka sayısı arttı, kaç kişi daha yoğun bakıma yattı, kaç kişi daha hayatını kaybetti.

Matematikten alışkın olduğumuz, bazılarımızı sevdiği, bazılarımızın sevmediği o rakamlar hiçbir zaman bize korkutucu gelmemişti eminim.

Hem devlet olarak, hem de bireysel olarak kendimizi virüsten korumak, hastalanmamak ve ölmemek için yoğun bir gayret içindeyiz.

Maske, mesafe ve temizlik kurallarına uyarak, olabildiğince sosyal ve olabildiğinde yaşıyor gibi yapıyoruz.

Ama şu da bir gerçek ki, böyle korunarak yaşamaya, uzaklaşarak yaşamaya ve rakamları okumaya alıştık.

Alışamadığımız tek şey Türkiye olarak, Türk doktorları olarak gösterdiğimiz başarı.

Hani o ilk günlerde sağlık çalışanlara moral olsun diye, balkonlardan alkışladığımız sağlık çalışanları ve onların içinde bulunduğu sağlık sistemi, son gelen rakamlarla en duyulası alkışı, en gönülden teşekkürü hak ediyor.

Amerika’da 3 milyona ulaşmış hasta sayısı, yüzbinleri geçmiş ölüm sayısı varken.

İngiltere’de yüzbinleri geçmiş vaka sayısı, 40 binleri geçmiş ölüm sayısı varken.

İspanya’da, İtalya’da, Fransa’da vs gelişmiş ülkelerde ölüm sayıları on binleri geçmiş iken.

Türkiye’deki vaka sayımızı okuyunca.

Türkiye’de hayatını kaybeden insan sayımızı okuyunca.

Devletimizi de alkışlamak, sağlık sistemimizi alkışlamak, sistemin içinde yaşatmak için mücadele eden doktorlarımızı, hemşirelerimizi, laborantlarımızı, hasta bakıcılarımızı dahi alkışlamak gerekiyor.

‘Alkışlanacak ne var? Diyenleriniz varsa ki, vardır.

Onların söz hakkını, Türkiye’de ölenlerin sayısı 50 bine çıkarsa kullanacağı için onlara bir şey demiyorum.

Var olsun Türkiye’m.

Var olsun doktorum.

Var olsun hemşirem

Sağ olsun vatandaşım.