Uçkurundan akanları uçurumlardan toplayan virane insan.
Bir ahmaklık örtüsüyle perdelenmiş geveze, salyalı lisan.

Sabahı zor eden hırs yüklü ruha kafes olmuş bir açgözlü beden.
Ev denen barınaklarda zemheri bir yalnızlık ne gelen var ne de giden.

Bütün yanlışlar toplanmış fareler kampında tek arzuları küflü peynir.
Yalnızlıklar içinde çoğalarak gelmiş yığınlar erdem tutmaz kevgir.

Sonsuzluk yolcusu olduklarına dair inanç tam iki kapılı hanın meskunlarında.
Elbet sessizlik içindeyse bilgeler, fazilet kentin suskunlarında.

Ateşe verilmiş tüm ruhu koruyan elbiseler, sunaklar kıpkırmızı kor.
İçinde haya olmayan cedsize sonradan ar duygusu vermek zor.

Üstü başı paralanmış bir sokakta yalnız yaşayan adalet.
Yanlışların karşısında yalnız olsan da eğilmemektir asalet.

Mavi gökyüzünü her sabah umutla boyayan martılara duyulan onurlu özlem.
Hepimiz bir yerinden yaralı, kanayan vicdanlara bak, küçük bir gözlem.

Sulanmış küçük bir bostanda yaşamak modern insanın tek tesellisi.
Hayaller kurulmadan talan etmiş tüm güzellikleri kuzeyin büyük ellisi.

Yerden başını kaldıran bir başağa sopayla vurmak reva.
Sevginin propagandasını yapın hoyratça, nasıl olsa bedava.

İyi insan kovalanıyor meralarda dört yapraklı yonca.
Umut engerek yılanının dilinde açmış kızıl bir gonca.

Fani alem, fani insan, fani kağıtlara yazılmış böğüren tarih.
İyilik istersen münezzeh adem, güneş gibi yanıyor, sarih.

Haydi şimdi kop gel yanlışlardan,  filizlensin bir çınar gibi muhteşem varlık.
Yalnızlıklardan yılma, yağmur tane tane yağar sel olur, göster bir duyarlılık.

Yusuf AKIN/25.06.2020/ İZMİR