Çocuklar dünyanın en değerli varlığı. Etrafına neşe saçan, meraklı gözleriyle oyun oynarken dünyayı unutan, küçük şeylerle bile çok mutlu olan kıymetlilerimiz. Ama ne yazık ki son zamanlarda zorbalıkla mücadele eden, buna zorlanan bireylere dönüşüyorlar. Sözel zorbalıktan, fiziksel zorbalığa, duygusaldan siber zorbalığa doğru üst üste çıkan önlerinde kocaman bir duvar yık yıka bilirsen.

Zorbalık sadece sözel şiddet değil. Geçenlerde çocukları oyun parkına götürdüm. Üç çocuk parka geldi. İkisi, ortalarına aldıkları arkadaşlarını sıkıştırmış, kızıyorlardı. Ortadaki çocuk korkmuş, sessizce onları dinliyordu. Başını hafifçe sallayarak onaylıyor gibiydi. Yaşları 11-12 civarındaydı.

‘Ne oluyor burada çocuklar?’ diye sordum.

‘Bir şey yok abla, sen karışma,’ dediler.

‘Olur mu öyle şey? Arkadaşınız neredeyse ağlayacak,’ dedim.

Çocuklardan biri, ‘Bize küfürlü mesaj attı, cezasını çekecek,’ dedi. Neyse ki bir süre sonra özür dileyip evlerine gittiler. Ama olayın hem sözel hem fiziksel hem de siber zorbalık içerdiği açıktı. Peki, evlerine dönen o çocuğun içindeki kırgınlığı kim tamir edecek?

Acımasız bir söz, dışlanma, küçümseme, lakap takıp alay etme. Hele ki dijital çağda sosyal medya zorbalığı çocukların peşini bırakmıyor. Önce dalga geçme, sonra etiketleme en sonunda içe kapanmayla son buluyor. Öfke krizleri, dikkat dağınıklığı, hırçınlık ve ani kararlar verme hızla yayılıyor. Peki bizler bu durumda ne yapmamız gerekir? Öncelikle küçümsememek gerekiyor. Zorbalığa uğrayan çocuğun özgüveni sarsılıyor, yaşama olan bakışı değişiyor. Çocukluk, dallarında umut çiçekleri açan meyvelerse, zorbalıkta ağacı içten içe çürüten hastalık gibidir.

Çocukların hislerine güvenmeliyiz. Yaşadığı problemleri anlatacak güvenli alan sunmalıyız. Zorbalık öğrenilen bir davranıştır. Dolayısıyla yapan kişiye de doğru yol gösterilmelidir. Çocukların dijital ortamda kimlerle birlikte olduğunu takip etmeli, sınırlı alanlar koymalıyız. Siber zorbalıkla mücadele konusunda bilinçli ebeveynler olarak çocukların zorbalık konusunda dikkat etmesi gerektiğini anlatmalıyız.

Çocukların sevgiyle, şefkatle büyüyecekleri bir dünyada, onları zorbalığın karanlığında kaybetmeyelim. Çünkü çocukların en büyük ihtiyacı, sevildiğini hissetmek ve anlaşıldığını bilmektir.