Merhaba değerli okuyucular 
Bir soru ile başlamak istiyorum yazıma ..
Kalbinizden af dilediğiniz oldu mu hiç ?
Gelin bu konuda biraz hasbihal edelim . Bazen çok merak ettiğim oluyor doğrusu kalbine suçlu bir tek ben miyim diye .
Evet değerli okuyucular çoğu zaman kalbimizi kırdığımız oluyor , şaşırtıcı değil mi .
İnsan neden kendi kalbini kırar ki , ama oluyor işte hatta en çok da kendi kalbimize düşman kesiliyoruz bazen . En çok onu kırıyor , görmezden geliyoruz.
Oysa insan öncelikle kendi kalbini sevse belki de tüm keşmekeşler çözülecek. 
Anlasak kalbimizi ,çözsek dilini erişeceğiz belki de huzura .
Ama en çok da kalbimize vakit ayırmayı unuttuk değil mi ? Onca bocalamanın , kargaşanın arasında .
İşler güçler çoğalmışken .  Mahcup hislerimiz vardı belki , görmezden geldik .  Hep sonralara erteledik. Şuan seninle ilgilenemem dedik kalbimize , dur duyamam , dinleyemem , dinlememeliyim …. Şunu yapmalı , şuna odaklanmalı , bu işi tamamlamalı derken kaybolup gitti masum yüreğimiz .. 
Behçet Necatigil in ‘Sevgilerde’ şiiri ne kadar da güzel anlatıyor bu hali

Sevgileri yarınlara bıraktınız 
Çekingen , tutuk , saygılı .
Bütün yakınlarınız sizi yanlış tanıdı.

Bitmeyen işler yüzünden 
(Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi
Kalbinizi dolduran sevgiler
Kalbinizde kaldı

Siz geniş zamanlar umuyordunuz 
Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek .
Yılların telaşlarda bu kadar çabuk
Geçeceği aklınıza gelmezdi.

Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız .
Vermeye az buldunuz 
Yahut vaktiniz olmadı .

Acı demi evet çok acı. Ve biz belki de o işlerimizi tamamlayıp dönüp sol köşemize buyur kalbim dediğimizde bazı şeylerin çoktan vakti geçmişti . 
Ve şimdi kalbe teselli zamanı …
Evet  bu hep böylemi devam eder , böylemi olmalı ?
Elbetteki olmamalı . Peki nasıl başaracağız bunu 
Zihnimizle , beynimizin o muhteşem işleyişi ile kalbimizin eşsiz ritmini dengeye koymayı öğreneceğiz . Evet ama nasıl dediğinizi duyar gibiyim , çünkü benim iç sesim şuan bu cümleyi kurdu ☺
Yaşayarak !
Evet yaşayarak , tecrübe edinerek aşacağız bunu , kimimizin geç olacak belki , kimimizin erken ama elbet bir noktada öğreneceğiz . 
Kayıplarımız elbet olacak , pişmanlıkların dibine çökeceğiz belki ama kalkmasını bilmeliyiz !  O cesareti göstermeliyiz . Göstermeli ve artık kalbimize sahip çıkmalıyız . 
Onu kucaklamalıyız. 
Ve yeniden sevgiyi yaşamasını sabırla beklemeliyiz. 
Hepinizin hayatında neden burada böyle yaptım dediği noktalar olmuştur,  ama artık sorgulamayı bırakın . 
Evet yaptım deyin hatta.  Evet yaptım , ama artık öyle olmayacak diye yeni bir cümle kurun ardından . 
Taze tutun enerjinizi , sevgiye izin verin . İç güdülerimizin veya zihnimizin kurduğu engelleri aşın kalbinizle .  Sevmeye çalışın tüm güzel şeyleri ki kalbiniz diri kalabilsin ☺
Sevgiyle kalın , kalbinizle barışık kalın . 
Ve ona şu satırları okuyun

Affet beni kalbim.
Sana yaptığım tüm haksızlıklar için 
Seni anlamaya çalışmayıp belki yok saydığım için
Hislerimin değerini bilmediğim için 
Beni , affet kalbim !

Oysa şimdi öyle muhtacım ki sendeki bir nefese 
Öyle susamış.. içindeki özleme , hasrete ,
Affet beni kalbim

Şimdi sevmeyi yeniden öğret bana
Yok say tüm hırçınlıklarımı ve seni görmezden gelişimi
Acını hissediyorum
Biliyorum tüm hasbelkader yaşayışlarını 
İzin vermeyişimi affet 
Seni herkesten önce benim sevmeyişimi affet kalbim.

Seni Çok Seveceğim .  Ve sevdiğine çok değer vereceğim.  
KALBİM .