Bu sabah yanımdan geçip giderken, bana dikkatle bir baksan.
Daha öncekiler gibi bakıp gitmek için değil, anlamak için olsa bu bakışların.    
Hatta anlamanın da ötesinde idrak edebilme farkındalığı ile olsa.
Asırlardır bu yeryüzünde oluşumun, senin tarafından olağan kanıksanmış halinden
 değil.
Bir kez olsun, günlük koşuşturmalarından, kafandaki meşguliyetlerden sıyrılmış olsa
 o bakışlar.
Sadece bir an, durup baksan şu kabuğuma.
Kat kat kabuk olmuş, çatlamış türlü renklere dönüşmüş halime bir anlam bulmaya 
çalışsan.
Hadi diyelim ki her türümde kabuğum farklılık gösteriyor.
O zaman, köklerim, gövdem, dallarım, yapraklarıma odaklansan.
Hepsini bir bütün olarak barındıran varlığım, gözünün önünde duruyor iken.
 Ağaç olarak yaşamımı idare eden yasalarla; senin hem manevi, hem de maddi 
yaşamını güden yasalar arasındaki olağanüstü benzerlikleri sergilediğimi algılasan.
Köklerimi toprağın derinliklerine uzatıp, yeryüzünün minerallerini, beslenme ihtiyacı
 için kendime çekiyorken;
Gelişebilmek için yukarılara gökyüzüne doğru uzamam arasındaki bağ, sence tezatlık
 mı?
Yoksa senin yaşamının gerçek anlamını gösteren bir benzerlik mi?
Sadece toprak seviyesinde kalmak isteseydim, o zaman gelişmem için gerekli olan
 güneşin ışınlarını nasıl alabilirdim?
Toprağa bağlı kalsaydım, dallarımı aşağıya doğru sarkıtıp, güneşe nail olamayacak
çürüyüp gidecektim.
Var oluş amacım olan meyveyi açığa çıkartmadan çürüyüp gitmek ne büyük hüsran!
Yaradılış gayeme ulaşmak için güneşinin ışınlarına yöneldiğimi görebildin mi?
Bunu görebilmenin senin için ne anlamı olduğunu mu soruyorsun?
 Fiziksel ve ruhani kanunlar aynıdır. O yüzden iyi bak bana ve kendi ruhani alemin
 gelişmesi için Tanrı elçisine yani gerçeklik güneşine ihtiyacın olduğunu anlayasın diye.
Bugün yanımdan geçip giderken varlığımın, senin varlığına seslenişi bu gerçeği 
görebilmen için olsa…
Belki bu sabah olmazsa bile bu farkındalık,
 Başka sabahlarda ben hep aynı şekilde,
Asırlardır olduğu gibi sabırla duruyor olacağım.
Duruşum senin için, görüşün ne zaman olursa…