Bir adam öldü ... 

Öldüğünü fark ettiğinde, Tanrı'nın elinde bir çanta ile kendisine yaklaştığını gördü. Tanrı ile adam arasında şöyle bir konuşma geçti;

Tanrı: Haydi oğlum gitme zamanı. 

Adam: Bu kadar mı erken? Bir sürü planım vardı... 

Tanrı: Üzgünüm ama gitme zamanı. 

Adam: O çantada ne var? 

Tanrı: Sahip oldukların! 

Adam: Sahip olduklarım mı? Yani eşyalarım mı? Elbiselerim... Param... 

Tanrı: Onlar asla sana ait değildi, onlar dünyaya aitti. 

Adam: Anılarım mı? 

Tanrı: Hayır. Onlar zamana ait. 

Adam: Yeteneklerim mi? 

Tanrı: Hayır. Onlar koşullara ait 

Adam: Arkadaşlarım ve ailem mi? 

Tanrı: Hayır oğlum. Onlar yürüdüğün yola ait. 

Adam: Karım ve çocuklarım mı? 

Tanrı: Hayır. Onlar kalbine ait. 

Adam: O zaman bedenim olmalı? 

Tanrı: Hayır hayır. O toprağa ait. 

Adam: O zaman kesinlikle ruhum olmalı! 

Tanrı: Üzücü bir hata yapıyorsun oğlum. Ruhun bana ait. 

Adam gözlerinde yaşlar ve kalbinde korkuyla çantayı Tanrı'nın elinden alıp açtı; 

BOŞTU! 

Kalbi kırık, göz yaşları yanaklarından akarak Tanrı'ya sordu... 

Adam: Hiçbir şeye sahip değil miyim? 

Tanrı: Doğru. Asla bir şeye sahip değildin. 

Adam: O halde, benim olan ne vardı? 

Tanrı: Yaşadığın anlar senindi. Hayat sadece bir andır. 

HER ANI YAŞAYIP HER ANI SEVİP HER ANIN TADINI ÇIKARALIM. 

ÇÜNKÜ HİÇBİR "AN"IN BİR DAHA ASLA TEKRARI YOK...