Tetiği sizin çekmenizle yaşayacağınız vicdan azabını düşünerek, kendi çeker gider bazen o en sevdiğiniz. Dökülen kan sizin olursa bilir ondan yardım isteyeceğinizi, kendini kanatarak gider, bak ben üzüleyim ama sen dimdik dur hayatta ama beni bırak der. Yarayı kendine açtığını sanır ama bilmez sana açtığı yara nasıl da oluk oluk kanar. Ayrılıklarda bu hep böyledir, sonunda bir ölü, bir kalan var...

Gitmesin diye, bitmesin diye ne hata yaparsa yapsın, çekersin sineye. Hani binlerce kez yalan söylese de, doğru gelir onun cümleleri herkesten önce. Sevgin hep onu haklı çıkarır. Körü körüne sevmek ne demek işte o zaman yaşarsın. Dünyanın merkezi olmuştur biri, ve sen ne yaparsan yap, dinletemezsin dilinden gönlünden dökülen hiç bir kelimeyi. Gitmeyi kafasına koyan biri, ne seni dinler nede başka birini. Gözünün üstünde kaşın var diye, sabahları sesinle uyanmaya alışmaya başlıyorum diye, geceleri sesimi duymadan uyumayan sen yoruyorsun artık beni diye diye çeker gider. Çoktur bahanesi ne desen nafile gideni döndürmeye kimin yettiki bugüne kadar nefesi.

Sana kalan gidenin ardından yaşanacak yıllarda onun izleriyle dolu dakikalar saatler günler haftalar ve aylar. Gecesi uykusuz, gündüzü huzursuz bir ömrü tüketmeye mahkum olduğunu geç anlarsın. Kapanırsın içine, almazsın artık ne onu nede bir başkasını o kan revan gönlüne.

Bitti dediğin de bitse keşke, hatırlamasan yastığına damla damla döktüğün göz yaşlarının, gülüşünün sebebi ahvalini. Ama yok, unutamamak biten her sevdadan sonra yaşanması mecbur bir evre. Acıyla kıvranıp zor uykuya dalıp, uyanmak istememek yeni gelen günün her bir tanesinde başına gelecek en ömrü mecburin.

Ayrılıklarda bu hep böyle işte, sonunda bir ölü, bir de kalan var...