24 Ocak 2020, tarihin tozlu sayfalarında yerini aldı ..
Gözyaşı ,acı , feryat ..
Ülkemin acılara borcu bitmiyor..
Analar , evlatlarını ; çocuklar analarını  babalarını enkazlar  altında yitirdi  ..
Kader midir , ihmal midir?
İnsan yaşamının ucuz olduğu mudur?
Adına ne derseniz deyin , ülkemin Doğusu ağlıyor..
Bir ses bir umut son bir çaba..
Kulaklarımızdan henüz gitmeyen "sesimi duyan var mı?" zemherilere gebeymiş..
Yüreklerin tutulduğu dakikalarda ,bir olduğumuzun resmiydi , çabalar.. Çünkü acının rengi, dini, dili yoktu..
Bu toprakların kadim kardeşleriyiz ,aciyi da sevinci de biz bilir, biz yaşarız ,yan yana ,can cana ..
Ahmed Arif' in dediği gibi , tavuklarimiz birbirine karışmış ,kız alıp vermişiz..
Bir cani kurtarmak ,bir anayı sevindirmek ,bir evladı anasına kavuşturmak , ibadetlerin en kutsalidir..
Her münferit durumlar da olduğu gibi kendi bilmezlerin pervasizligina da kimse pabuç bırakmaz..
Gün , birlik olma zamanıdır..
Gün , insan olma zamanıdır..
Biz Anadoluyuz , anlıyor musun?