Doğu yönünde yaralı bilinç dolu semiz yılanlar.

Batı adlı ejderhaya yem olmamak için yalanlar.

Güneyde bir kızılın erken çalan paslı borusu.

Kuzey kitapları ağzına kadar; insan kim sorusu.

Ayakları doğuştan içe çekik soğuk sürüngen.

Yalan beslemesi, atadan oğula aktarılmış gen.

Bir kış boyu yatıp, uyumuş kil toprakta gamsız.

Gözleri açık, dalda bekleyen baykuşa selamsız.

Yaban köstebeğiyle iş tutmuş, delik deşik bağ.

Bütün nebatatı öldürmüş, bir tek kendisi sağ.

Suyunu kana kana içtiği dereye atmış zehrini.

Kırk hekim temizleyemez, ruhda oluşmuş irini.

İnsan evladı yılan evcilleştirmeye ederse heves.

Bir yanı yeraltında, bir yanı duyar korkulu ses.

Dili çatallaşan yılanlar, ilk sahibini kılar sessiz.

Yılanla çuval dansı yaptıkça kişi olur kimsesiz.

Yılanları evcilleştirmek kof bir roma efsanesi.

Yılana bir dokunsan piramitlerden gelir tiz sesi.

Yalan/yılan bir sesli harf seyahatinden ibaret.

Bütün korkaklarca yılan delikleri olmuş ziyaret.

Bilgelerce üzerlerine anlatılmış çokça mesel.

Güven duvarına değerse dili bir an, başlar sel.

Çağın tek tutkusu evcilleştirilmiş yılan oyunu.

Yılanlar evcilleşmez, hiç unutur mu soyunu.

Kartallar yükseklerde yılan dansına pürdikkat.

Güneş vurdukça semiz yılan kav çıkarır kat kat.

Kova dolu süt serilmiş olsa da hakikat yoluna.

Üstün insan, hiçbir yılanı/yalanı takmaz koluna.

Av.Yusuf AKIN/05.06.2021/İzmir