“Anlatmak” dendiğinde ne gelir aklımıza?

Hikaye anlatmak, masal anlatmak, bir anını anlatmak ya da ders anlatmak, bir konu hakkında fikrini anlatmak.

Peki insan kendini anlatabilir mi?

Her insan, bu kocaman kalabalık dünya içinde yalnız yaşar aslında. Birileriyle aynı evi paylaşabilir elbet. Bu bazen anne baba olur bazen bir eş. Kimi zaman arkadaş olur kimi zaman kardeş. Hatta şartlar öyle bir gelişir ki hiç tanımadığın bir şehirde hiç tanımadığın bir ev arkadaşın olabilir. Sonuç olarak dışardan bakıldığında yalnız değilsindir.

Hatta bazı zamanlarda evinde, hayatında o kadar çok insan olur ki onların hayatlarına ortak olurken yalnız kalamamaktan şikayet edersin. Dostlarının problemlerini dert edinirsin, arkadaşının mutluluğunu kutlarsın.

Durmadan yetişmek zorunda olduğun insanlar da olabilir çevrende. Ailene ayrı sevgiline ayrı işine ayrı koşman gerekebilir.

Çocuklarına ne kadar çok zaman ayırırsan ayır kendini yetemiyor gibi hissedersin.

Bu kadar yetişmesi gereken insan varken biri yalnız olabilir mi?

İşte tüm sihir buradadır. O insan “kendini anlatmak” zorunda hissediyor mu?

Evini, işini, hayatını hatta sevgisini paylaştığı insanlara kendini anlatmak zorunda kalıyorsa “yalnız”dır.

Hayatı paylaştığı insanlar onun sorunlarını fark etmiyorsa,

Yetişmek için koşuşturduğu yollarda en yakınları onun kolunu tutmuyor,

Yolundaki taşları görenler taşı kaldırmıyor hatta onu uyarmıyorsa,

Bir derin iç çekiş, acı bir tebessüm ya da gözündeki ışığın gittiği fark edilmiyorsa her gün gözüne bakanlar tarafından,

Yaşadığı problemleri yakınları kendi sorunlarıyla karşılaştırıp önemsizleştirmeye çalışıyorsa,

Sevdikleriyle bir konuda tartışırken hep savunma yapmak zorunda hissediyorsa.

İşte o zaman o insan “yalnızdır.” Bir süre sonra kendini anlatmaktan yorulur.

Oysa hayatı paylaşmak demek “söylemeden anlamak” demektir. Yanındaki insan söylemeden yardım etmek, anlatmadan fark etmek demektir. Sevmek… Bir insanı bir hayvanı, herhangi bir şeyi sevmek “onu anlamaya zaman ayırmak” demektir.

Söylemeden anlaşıldığı bir yaşam içinde insan kendini yalnız hissetmez.

Böyle karşılıklı anlaşıldığımız yerlerde biz, tek başına kaldığımız zamanlara “kendimizle vakit geçirmek” deriz. “Kendime zaman ayırıyorum” deriz. Biz tek başımıza eğlenebildiğimiz, hobilerimize, kişisel bakımımıza zaman ayırdığımız zamanlara “kaliteli yalnızlık” deriz.

Ama hiç bir zaman yalnız hissetmeyiz.