Sabah kalkıyoruz, ne güzel. Kendimizce güzel bir kahvaltı yapıyoruz. Ardından istersek şöyle bol köpüklü bir kahve içiyoruz. O da güzel.  

Haftasonu çocuğumuzu alıp öğlen sinemaya gidiyoruz. Çıkışta hamburgerimizi yiyoruz. Sonra  çocuğumuzu nasıl eğlendirsek nasıl mutlu etsek diye düşünüyoruz. 

Didindiğimiz sadece bu değil. Ne yedirsek ne içirsek ne giydirsek derken ne alsak nereye gitsek diye düşünüyoruz. Çocuk bu hep ister diyoruz. Sonra nerede okutsak ne yapsak diyoruz. Sadece çocuğumuza,   kendi çocuğumuza. Neyimiz var ki sadece çocuğumuz.

Biz yemiyoruz biz istemiyoruz biz yapmıyoruz. Yesin, istesin, yapsın diye. 
Bu dünyada sen yoksan, sen yapamazsan benim ne önemim var ki diyoruz. 

Bu dünya bizimle mi kurtulur? Bizimle mi mutlu olur?  Olmaz. Olamaz. Bütün çocuklar güzel bir kahvaltı yapmak ister. Hamburger ister. Eğlenmek ister. Kitap ister.  En çok da gelecek ister. Okul ister. 

Sadece sizin çocuğunuzun yolunun aydınlık olması yetmez.  O yolda yanında yürüyeceği arkadaşlarının da mutlu olması, huzurlu olması gerekmez mi?

Çocuğunuz yarın öbür gün tek başına yaşamayacak ki bu hayatta. Yanındakiler, sağındakiler,solundakiler, arkasındakiler de donanımlı olursa mutlu ve huzurlu bir hayatları, dünyaları olur.

Hayatta bu şansa sahip olamayan, bu şansı zamanında yakalayamayan çocuklara elimizin değebildiği kadar yardım etmeliyiz. Bunun bir çok yolu var. Hepimiz biliyoruz. Bu iyilikleri bu güzellikleri tek tek söylememe gerek yok. 

Sevginin, ilginin, yardım etmenin iyileştiremeyeceği hiç bir çocuk yoktur diye düşünüyorum. Çocuk gelecektir. Bu dünyanın hakkını verebilmek için bizim de bu dünyaya vereceklerimiz olmalıdır. Dünyadan aldıklarımız, çocuklara ama sadece kendi çocuklarımıza değil diğer çocuklara da verdiklerimizle çoğalacaktır.