Şehirler ortasında küçük meydan, çınar ağacı.

Duygular öksüzü bir yığın cellad, arsız davacı.

Yürür erkenden kan rengi hisler, minik beynine.

Bir cesur ses duysa herkesten önce kaçar inine.

Çebi irin dolu resimli kağıtlar, renk renk damlar.

Şehirler kendinin sanır bukalemun, geç anlar.

Bir rengi insan sevdası olur tapınak önünde.

Bir rengi soygundur, çokça bulunur geninde.

Küçük şeytani elleri şehrin tüm şebekelerinde.

En çok yeşil renge bürünür banka veznelerinde.

Dar bir burun iki yana yayar hasta bir nefes.

Bir elinde melon şapka diğer elinde kırmızı fes.

En çok dalavere rengi alır kamera görünce.

Küt parmak rahatlar kehribar tesbihi çevirince.

Sağdan da soldan da renk alır toplu ayinlerde.

Bir tarafı materyalist diğeri yardım alır cinlerde.

Ufak tefek hile değil bildiğiniz bir hokkabaz.

Dikenli kamu malı da olsa bukalemuna koymaz.

Ne çeker küçük karıncalar onun kaygan dilinde.

Yüzü kızarmaz, sanki vahşi timsah derisinde.

Locanın kralıymış, bütün matbuat böyle yazıyor.

Adalet terazisi bozuldukça, bukalemun azıyor.

Bütün bilim insanları şaşkın bu hızlı dönüşüme.

Sıcak bastıkça bukalemunda başlar bir üşüme.

Bütün ün severlerde bukalemuna bir aşk, kara.

Çiğerini kağıta koyup tartsan, fazla gelir dara.

Şehri korumak için, lağımda biten farelerden.

Uzaklık şart, bukalemundan gelen çarelerden.

Bu dünyalı güzel çocuklar, umut olur doğunca.

Rengi daim kalır, insan, insan gibi mert olunca.

Şehirler, aşka, sevgiye, adalete delice susamış.

Görün, bukalemunda reng pigmenti kalmamış.

Av.Yusuf AKIN/20.05.2021/İzmir