Sen onu düşünerek yazarsın...

O başkasını düşünerek yaşar...

Sen onunla olmak için yanarsın...

O onu umursamayan değersiz birine tapar.

Sen yaptığının farkında, sen mutsuzlukla mutlu olan, artık silkin ve sıçra, bırak biraz da sigaralar senin için yansın...

Değer verdiğin, öncelik sıralamanın hep en başındayken, sana gösterdiği değer neden hep ayaklar altında. Sanırım aşk ve sevgi anlayışımız biraz garip, kim bizi aşağılıyor, üzüyorsa ona âşık oluyoruz. Aldatabilecek olan kadın yada adamı istiyor ve bir gün gelip aldatmasından korka korka onunla mutlu olmaya çalışıyoruz. Biz her yazıp söylediğimizi ona adarken, onun aklında başkası mı var düşüncesi ile yaşıyoruz. Acı çektiğimiz, içimizin içimizi yediği ve bizi her dakika kafamızda olmayacak şeyleri düşünme olgusuna itene aşk deniyor sanırım. Karşımızdaki insanı olmadığı biri gibi görüyor, neden olmasın diye kendi kendimizi kötü düşüncelere itiyoruz. Ve an geliyor bu karşımızdakini öyle yoruyor ki, şikâyetler ve gerçekten aklınızda düşündüğünüz her şeyi yapan biri haline gelmesini sağlıyorsunuz. Katilinizi kendiniz yaratıyorsunuz bir nevi. Sizi ansızın, o canavarlaştığınız halinizden sıkılarak, boğularak sizin yaptıklarınızdan, öldürüyor aniden. Ve siz hala ben ne yaptım diyorsunuz, nerede hata yaptım? Cevap basit, güvenmeyerek, inanmayarak ve kafanızda olmayan senaryolara kendinizi inandırmaya çalışarak. Siz canavarlaşınca katiliniz çıktı ortaya. Ve yaralı halde değil, öldürerek veda sizinle olan hayatına...

Bunlara sebep olmamak için işte, bırak biraz da sigaralar senin için yansın, artık silkin ve sıçra...