Kadersizim, bahtsızım, elden uzak, gözden uzak kendi kendine gözyaşı dökenim...

Dinle desen dinlemez miydim, sesine ses olmaz, acını dindirmez miydim?..

Kalbinin atışını coşturmaz, ellerimle ellerini örtmez miydim?..

Kadersizim, bahtsızım a benim masum prensesim...

Sensiz geçen günleri hafızamdan, dönüşünle tek kalemde silmez miydim?

Yaşanmışlar değil de, yaşanamamışlara üzülür insan, yaşanacak iken yaşanamayanlara. Nasıl olurdu yaşansaydı merakı içini kemirir, bitmeseydi nasıl olurdu düşüncesi uyutmaz geceleri. İçinde olacağına olan inanç bir tek sende varsa, başaramazsın işte, vazgeçerse seninle o yola çıkmak için karar veren, değişir bir gün aniden ve çekip gitmek ister. Ve sen kalakalırsın nedense sadece senin hatırladığın tüm güzel zamanların hatırasıyla. Hafızası yok olur gidenin. Bu kadar soğuk ve gaddar nasıl durur karşında yoksa nasıl der kolayca bitti diye. Çoktan karar vermiştir seni unutmaya işte. Sen her gün sana bir sinema perdesindeymişçesine kendini hatırlatan hatırlarınla kalır, arkasından, dön artık diye diye beklersin yüreğin sonsuz bir serzenişte.