Gelmiş Geçmiş En Kudretli Sınırları Çizen Meczup; ‘Büyük İskender’
 
​Meczupların en bilinenlerine, en evvelden bakmaya başlayacaksak; ‘Makedonyalı İskender’i ilk sıraya koymadan olmaz! O ki; antik dünyânın iki ucunu bir eyleyip birbirine bağladı, yine durmadı, en ücrâ köşesinin içine daldı. Hem de bir daha dönmemek üzere…  

​Yeri gelmiş, ‘Zûlkarneyn’ ile bir tutulup peygamberlik pâyesine dayalı bir iddiâ ile taçlandırılmış, yeri gelmiş milyonlarca insanın o devir şartlarında yer değiştirmesinden tutun da kanlarının akıtılmasından sorumlu tutulmuş. Artık yazan yazmış, çizen çizmiş; târihe geçtiği kadarıyla çok da eğip bükmeden analım neler ettiğini… Kimi okuyan baş üstünde tutar da kimisi hazzetmez elbette ki…

Büyük İskender, doğu efsânelerinin neredeyse tümünde adı geçen, devrin keşfedilmiş dünyâsının yarısını, on üç sene gibi kısa bir sürede fethetmiştir. Dönemin büyük imparatorluklarından Pers İmparatorluğu’nun güçlü ordularını yenmiş, Hindistan’da ilerlemiş, M.Ö. 336-323 yılları arasındaki sürede de Makedonya kralı olmuş; târihin en büyük komutanlarından biridir.    

​Efsâneye göre; Büyük İskender’in târih sahnesine çıkışında, gelmiş geçmiş en ünlü at olarak kabûl edilen ‘Busefalus’a hâkim oluşu, büyük pay sâhibidir. Satılmak amacıyla ‘Kral Filip’e getirilen bu huysuz at, en iyi ve en usta binicilere dâhi çok büyük zorluklar çıkarttı. Dönemin genç prensi İskender, atın huysuzluğunun nedenini anladı. At, gölgesinden korkmaktaydı. İskender, atın yularından tutup, yönünü güneşe çevirdi. Gölgesini görmediği için sâkinleşen Busefalus’a, genç İskender hâkim oldu. Kral Filip, bu olaya tanıklık edince, İskender’e bir krallık kurmasını, Makedonya’nın O’nun için çok ufak olduğunu öğütledi. Kral Filip’in sözleri, bir kehânet gibiydi. Nitekim târih sahnesine, azgın bir ata sâhip olarak çıkan genç prens, kısa bir süre sonra İran’a kadar gidecek, dünyânın sayılı komutanlarından biri hâline gelecekti.

​Ünlü filozof Aristo, İskender’in öğretmenlerinden biriydi. O’ndan aldığı eğitim, İskender’in karakterine ve kişiliğine fazlaca yansımıştı. Savaş sanatını tüm ince detaylarına kadar öğrenen İskender, İlyada’yı da sürekli olarak yanında tutardı. Babası seferdeyken ayaklanan Medyalılar’ı bastırarak, henüz 16 yaşında, ilk savaş tecrübesini yaşamış ve bu yaşta ilk zaferini elde etmişti. Hem kendisi de bir Meczup olan hocası Aristo’dan el alarak, ilmî anlamda ve hem de savaşçı bir kral olan, yine büyük meczuplardan ‘Makedonyalı Filip’ten harp sanatında el alarak, tüm dünyâyı ezip geçecekti…    ​

​Yeri geldiğinde, pederinin ölümünde dâhi parmağı olduğu düşünülecek kadar kara gözlü ve hırs yüklü olan İskender; dede tavsiyesi olan ‘Asya Seferi’ne çıktığında, devrin süper gücü Pers hânedânını da târihe gömerken, hep arzu ettiği ‘kültürel mozaik’ için bir adım daha atmış oluyordu.  

​İskender, Korent’te (Korinthos) bulunduğu dönemde, ünlü düşünür Diyojen’le karşılaştığında, kendisinden ne istediğini sorduğu Diyojen’den, “Gölge etme, başka ihsân istemem” cevâbını aldı. İskender’in, bu diyalog sonucunda yakın çevresine, “İskender olmasaydım eğer, Diyojen olmak isterdim” dediği de rivâyet edilmekteydi. Ki; zâten Dijoyen’in kendisi de başlı başına ayrı bir kitaba konu olacak ölçüde ünlü bir meczuptu!

​Henüz 33 yaşındayken ölüp gittiğinde, ardında fethedilmiş bir Anadolu, Suriye, Mısır ve Hindistan ile sayısız kara parçası bırakan İskender; ‘büyük’ unvânı ile anılmaya lâyık görüldüğü anda bile adedi onun üzerinde ‘İskenderiye’ kenti bırakmıştı…

​Avrupa’nın doğu kıyısında doğup Hindistan’ın içlerinde gözlerini yuman bu gencecik cengâver, on ömre sığmayacak mâcerâları, çeyrek insan ömrüne ve târihin en eski devirlerine sığdırmayı başarmıştı! Çünkü O, ‘normal’ bilinenlerden değil; ‘Meczup’ kabûl edilenlerden biriydi! Belki de en büyüğü, en delisiydi! Karar; târihin…