Ne çok yazdım yazdım  sildim sana biliyor musun ?her öfkede her özleyişte.. yokluğunla baş etmek için sözcükleri sığınak yaptım kendime.. bazen ünlemleri  , bazen  üç noktası bazen soru işaretleri bol bir paragraftım..
Bazen de cevabı bilinen bir sözde soru cümlesi..
Oysaki
Ben bütün  cümlelerimin sonuna seninle noktayı koymak istiyordum ve bundandir ki,
Yalnızlığımdan kaçıp kaçıp sana geliyordum..
Gecenin  dizlerine başımi koyup gelecek senli  günlerin resmini  göğün duraklarına çiziyordum, dualarımı duyan ayın ellerinden  öpüyordum ... Gözlerinin gözlerime ihtilalinin takvimini tutuyordum.. Sen ise sessizliğin saçlarından tutup  kiralık cümlelerin  başını okşuyordun..

Neden sonra anladım ki...

. Benim bildiğim senin bilmediğin bir dil vardı aramızda ..sen ,hep kendi dilinde ..ben  hep  kendi dilimde... sen bir tek benim dilimi anlamamış, bir tek benim acımın yerini görememiştin ,ben ise bir tek seni aşkımın efendisi  yapmıştım  hesapsız ve korkusuz...sen ise  başka bedenlere  çadır kurmuştun  ben de bunu görememiştim...

Hep öyle değil midir ,her aşk biraz eksilmek  biraz da şımarmak değil midir?